Η 14η Ιουλίου 1992 δεν είναι μία οποιαδήποτε ημερομηνία. Είναι μια αιματηρή υπενθύμιση ότι το δολοφονικό μίσος, όταν ντύνεται με ιδεολογικό μανδύα, δεν διστάζει να σπείρει τον θάνατο σε αθώους ανθρώπους. Εκείνη την ημέρα, η «17 Νοέμβρη» προσπάθησε να δολοφονήσει τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά. Δεν τα κατάφερε, αλλά έκανε κάτι ακόμα πιο αποκρουστικό: δολοφόνησε έναν αθώο περαστικό, τον Θάνο Αξαρλιάν, έναν φοιτητή, μόλις 20 ετών, που είχε όλη τη ζωή μπροστά του…
Κι όμως, δεκαετίες αργότερα, στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι δολοφόνοι του είχαν το απύθμενο θράσος να χαρακτηρίσουν τον χαμό του «παράπλευρη απώλεια»! Λες και η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι ένα… επιχειρησιακό λάθος! Λες και η ζωή του Θάνου Αξαρλιάν δεν είχε καμία αξία μπροστά στα άνομα σχέδια των άνανδρων τρομοκρατών.
Τριάντα τρία χρόνια μετά, η τυφλή τρομοκρατική βία δεν έπαψε να καιροφυλακτεί. Η πρόσφατη απόπειρα εναντίον του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη –ευτυχώς αποτυχημένη– αποδεικνύει ότι στην πατρίδα μας εξακολουθεί να επωάζεται «το αυγό του φιδιού» της τρομοκρατίας. Οι αδίστακτοι δολοφόνοι μπορεί να αλλάζουν «ταμπέλες» και οι προκηρύξεις τους περιεχόμενο, αλλά έχουν ένα κοινό: περιφρονούν την ανθρώπινη ζωή, το δικαίωμα στη διαφωνία και την αντίθετη άποψη και εν τέλει τη δημοκρατία αυτή καθαυτήν!
Το πιο ανησυχητικό, όμως, δεν είναι μόνον οι κουμπουροφόροι «τιμωροί», που κρύβονται πίσω από καλάσνικοφ και εκρηκτικούς μηχανισμούς. Είναι και όσοι, τριάντα τρία χρόνια τώρα, κλείνουν το μάτι στη βία των τρομοκρατών και τους οπαδούς της. Όσοι αρνούνται να καταδικάσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα –χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους και «ναι μεν αλλά»– κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Που ψελλίζουν δικαιολογίες, για «πολιτικά αίτια», για «κοινωνικά αδιέξοδα», για «υπερβολικές αντιδράσεις του κράτους», λες και ο Θάνος Αξαρλιάν ή οι φοιτητές και καθηγητές, που προπηλακίζονται σήμερα στα πανεπιστήμια από τους οπαδούς της τυφλής βίας, χρωστούν και πρέπει να πληρώσουν κάποιο… ιστορικό χρέος!
Το «αυγό του φιδιού» δεν επωάζεται μόνο σε γιάφκες με όπλα και εκρηκτικά, αλλά και σε πανεπιστημιακούς χώρους, που μετατρέπονται συστηματικά σε ορμητήρια εξωπανεπιστημιακών τραμπούκων και τρομοκρατών. Σε αποθήκες μολότοφ και υλικών «αντάρτικου πόλεων», κάτω από την κάλυψη μιας ψευδεπίγραφης «ελευθερίας έκφρασης». Εκεί όπου λίγες εβδομάδες πριν φοιτητές ξυλοκοπήθηκαν επειδή τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη για τις καταλήψεις. Εκεί όπου καθηγητές προπηλακίστηκαν και απειλήθηκαν με λιντσάρισμα μπροστά στα μάτια απαθών «παρατηρητών». Εκεί όπου ο φόβος επιχειρεί να κλείσει στόματα και να υποκαταστήσει την ελευθερία με την τυραννία των κουκουλοφόρων.
Η ανοχή –ακόμα χειρότερα, η με μισόλογα απόπειρα ηθικής δικαιολόγησης της τρομοκρατίας– είναι το πρώτο σκαλοπάτι, για να ξαναπυροδοτηθεί η ίδια αλυσίδα αίματος. Όταν ο δημόσιος διάλογος αποδέχεται να εμφανίζει τη βία ως… «πολιτικό κίνημα» και τους εγκληματίες ως… «ακτιβιστές» απολαμβάνοντας πολιτικής «κατανόησης» και «προστασίας», τότε το έδαφος στρώνεται για την επόμενη στυγνή τυφλή δολοφονία!
Η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα αυτής της υποκρισίας. Σήμερα, 14 Ιουλίου, είναι χρέος όλων, πολιτών, πολιτικών, κομμάτων, μέσων ενημέρωσης να θυμηθούν όχι μόνο την άνανδρη δολοφονία ενός 20χρονου πριν από 33 χρόνια στην οδό Καραγεώργη Σερβίας, αλλά και το καθήκον τους να υπερασπίζονται, χωρίς «αστερίσκους», το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει, να μιλάει και να σκέφτεται ελεύθερα, χωρίς τον φόβο ότι το αναφαίρετο δικαίωμά του αυτό μπορεί να τον φέρει αντιμέτωπο με την κάννη του όπλου ενός στυγνού τρομοκράτη!
Η τρομοκρατία δεν γεννήθηκε χθες. Αλλά κάθε φορά που προσπαθούμε να την καλύψουμε με κάποιον πολιτικό μανδύα, της δίνουμε ξανά το οξυγόνο που χρειάζεται για να δολοφονεί.
Στον Θάνο Αξαρλιάν χρωστάμε –τουλάχιστον– να μην ξεχνάμε και να μη σιωπούμε. Και στον Γιάννη Πρετεντέρη, που λίγο έλειψε να είναι ένα ακόμα θύμα, χρωστάμε τη δέσμευση πως οι απειλές και οι σφαίρες δεν θα φιμώσουν κανέναν. Όσο η κοινωνία επιμένει να συμβιβάζεται με τον τρόμο τόσο το σκοτάδι θα μεγαλώνει.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: όποιος δεν καταδικάζει ανοιχτά και ξεκάθαρα τη βία, τη νομιμοποιεί!
Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο έγκλημα απ’ όλα…
