Σήμερα είναι η επέτειος της δολοφονίας του Θάνου Αξαρλιαν, ενός ανθρώπου που έπεσε θύμα αριστερής τρομοκρατίας. Κι όμως, αυτή η επέτειος δεν υπάρχει στον δημόσιο χώρο της αριστεράς. Δεν υπάρχουν πορείες, δεν υπάρχουν λόγια τιμής, ούτε καταδίκες. Η αριστερά επιλέγει να την ξεχνά.
Αντίθετα, οι ημέρες μνήμης του Παύλου Φύσσα και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μετατρέπονται σε αφορμές για επεισόδια, μπαχαλακίστικες καταστροφές και αναρχική ανομία. Δεν πρόκειται για σεβασμό στη μνήμη, αλλά για ένα σόου βίας που γίνεται υπό το πρόσχημα του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Η μνήμη όμως δεν είναι παιχνίδι για να την χρησιμοποιείς επιλεκτικά. Ο Θάνος Αξαρλιαν και τα θύματα της Μαρφίν δεν χωράνε στην αφήγηση της αριστεράς. Η σιωπή γύρω από την επέτειό τους δεν είναι τυχαία. Είναι επιλογή. Μια επιλογή που αποκαλύπτει τη βαθιά υποκρισία και το σκοτεινό πρόσωπο μιας «ηθικής» που λειτουργεί μόνο όποτε συμφέρει.
Όσο η αριστερά σιωπά μπροστά στα θύματα της δικής της βίας, όσο κλείνει τα μάτια σε εγκλήματα που δεν εξυπηρετούν το αφήγημά της, όσο μετατρέπει τη μνήμη σε επιλεκτικό εργαλείο, δεν δικαιούται να μιλά για ηθική. Γιατί η ηθική προϋποθέτει συνέπεια, όχι σιωπή. Θέλει θάρρος, όχι εξαφάνιση ευθυνών. Και πάνω απ’ όλα, απαιτεί σεβασμό για όλα τα θύματα — όχι μόνο για όσα βολεύουν στις αφίσες και στα συνθήματα.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους κρατούν ψηλά, με στόμφο και αυταρέσκεια, το μόνο πράγμα που δεν δικαιούνται ούτε στο ελάχιστο:
το ηθικό πλεονέκτημα.
