Τον Θάνο Αξαρλιάν τον δολοφόνησαν δύο φορές.
Η πρώτη ήταν σαν σήμερα πριν από τριάντα τρία ακριβώς χρόνια, σε ένα πεζοδρόμιο στη γωνία Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής.
Η δεύτερη κράτησε μέρες ατελείωτες, σε οδούς και λεωφόρους, όπου ένα τσούρμο από νέα σχεδόν αμούστακα παιδιά, στοιβάζονταν πίσω από ένα πανό που έγραφε «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», όταν μάλιστα όλοι ήμασταν κλεισμένοι σπίτια μας στην πανδημία, πράγμα που σημαίνει πως κάποιος τους έβγαλε στον δρόμο.
Σε μια υγιή πολιτικά κοινωνία, σήμερα θα γινόταν μια διαδήλωση χωρίς χρώμα, μια διαδήλωση εις μνήμην ενός παιδιού που άθελά του έγινε σύμβολο, μια διαδήλωση για όλα τα θύματα της τρομοκρατίας, αγνή, ανόθευτη και καθαρή, με ένα και μοναδικό ξεκάθαρο μήνυμα.
Αντί αυτού σήμερα διαβάζω με πραγματική αηδία –για άλλη μια χρονιά– ύμνους για τους δολοφόνους, διαβάζω με αποτροπιασμό και οδύνη νέα παιδιά στην ηλικία του Θάνου Αξαρλιάν που γράφουν για τους ήρωες τρομοκράτες.
Έχουμε πλέον ξεφύγει από κάθε πλαίσιο λογικής.
Το αυγό του φιδιού είναι εδώ και εκκολάπτεται με τις ευλογίες των γνωστών αγνώστων που πλέον κατοικοεδρεύουν τα αφεντικά και οι παρακινητές τους στα έδρανα της Βουλής, στα έδρανα της Δημοκρατίας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή ή αν πλέον βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου κύκλου που θα σημαδέψει τις επόμενες γενιές, πολύ φοβάμαι ότι τα πολιτικά δεκανίκια των άκρων θα γίνουν οι πυλώνες του δεύτερου γύρου.
Καμία ανοχή σε όλους όσοι θέλουν να βυθίσουν τη χώρα στα σκοτάδια της Μαρφίν, καμία ανοχή σε όλους αυτούς που είναι ικανοί να σβήσουν τη δίψα τους για την εξουσία με το αίμα αθώων, καμία ανοχή στους πατερούληδες που φουσκώνουν τα μυαλά της νεολαίας.
Για εμένα η 14η Ιουλίου θα είναι πάντα Ημέρα Θάνου Αξαρλιάν.
Αιωνία του η μνήμη.
