Πολύ κακώς συζητάμε για την πιθανή επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή, αφού ο πρώην πρωθυπουργός έχε ήδη επιστρέψει και μάλιστα ενεργά στο δημόσιο χώρο – από τον οποίο και επί της ουσίας δεν έφυγε και ποτέ.
Επιστροφές -καταστροφές λέει το γνωστό άσμα, και εν προκειμένω οι καταστροφές έχουν υπογραφή, και ποια να πρωτοθυμηθώ και από ποια να πρωτοξεκινήσω: από το 2015 με τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls, από την ταπείνωση του δημοψηφίσματος, από την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, από τις ανοιχτές πύλες σε κάθε λογής “μετανάστες” χωρίς έλεγχο και σχέδιο, από το θέατρο στο Μάτι, από το ρημάδι το 112 που δεν είχαν φιλοτιμηθεί ούτε αυτό να ενεργοποιησουν – αλλά θα κατακτούσαμε το διάστημα με το άρτιο διαστημικό μας πρόγραμμα;
Αλήθεια από πού να ξεκινήσει κανείς και που να πρωτοτελειώσει;
Όλα αυτά βαραίνουν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και όσους επιχειρούν να ξαναφέρουν εκείνη την εποχή από το παράθυρο. Το “νέο ξεκίνημα” που ευαγγελίζεται δεν είναι παρά η ανακύκλωση της ίδιας αποτυχημένης συνταγής, που κόστισε ακριβά στη χώρα και στην κοινωνία.
Η λήθη δεν είναι αρετή, είναι συνενοχή. Και το υγιές κομμάτι της κοινωνίας έχει χρέος να θυμάται και να αντιστέκεται. Όχι άλλη φορά. Όχι άλλη ανοχή. Δεν αξίζουμε άλλο Τσίπρα, δεν αντέχουμε άλλο λαϊκισμό, άλλο εμπόριο ελπίδας που οδηγεί στην καταστροφή.
Η Ελλάδα χρειάζεται υπευθυνότητα, σχέδιο και σοβαρότητα. Όχι άλλους «σωτήρες» που την οδηγούν πίσω. Αν η Ιστορία μάς διδάσκει κάτι, είναι πως το δίς εξαμαρτείν, ουκ πολιτών σοφών - και σίγουρα όχι ενός λαού που έχει ήδη πληρώσει ακριβά.
