Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει τη δυσκολία της κατάστασης και του επερχόμενου εκλογικού αποτελέσματος. Στο καλύτερο δυνατό σενάριο, η Κουμουνδούρου ελπίζει σε ένα 15-16%, δηλαδή κάτω από το ποσοστό που έσπρωξε τον Αλέξη Τσίπρα στη συνταξιοδότηση... Τι πιο σύνηθες λοιπόν να έχουν αρχίσει ήδη να αναζητούν το ποιος φταίει για τα μαύρα μας τα χάλια.
Διαβάζω δεκάδες απογοητευμένους οπαδούς του Στέφανου Κασσελάκη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επιρρίπτουν ευθύνες σε διάφορα επίπεδα: Στο lifestyle του προέδρου, στην απουσία σοβαρών στελεχών, στη δεξιά στροφή του κόμματος, στον εναγκαλισμό με τη θρησκεία και τα θαύματα κ.λπ. Ωστόσο, το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι «για την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ φταίει ο κόσμος». Οπως έγραψε και ο Νίκος Μωραΐτης στο Χ «ας μη δίνουμε ψευδείς ελπίδες. Οι πολίτες δεν ξυπνάνε γιατί δεν είναι πολίτες πια. Είναι πελάτες της προπαγάνδας και ενός pass».
Η ζήλια ψώρα...
Σε συνέντευξή της στο Open, η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δώρα Αυγέρη εμφανίστηκε βέβαιη ότι το ΠΑΣΟΚ ζηλεύει που δεν έχει αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη. Θα σταθώ στη γνωστή ρήση του Αισχύλου ότι όποιος δεν προκαλεί τη ζήλια, δεν είναι σε θέση να προκαλέσει ούτε τον θαυμασμό. Κρίνοντας από τα πλήθη που εκστασιάζονται και ριγούν από τον πρόεδρο Στέφανο, τότε μάλλον μια κάποια ζήλια προκαλείται στο απέναντι στρατόπεδο. Πάντως, μιας και μιλάμε για ζήλιες, εγώ είμαι βέβαιος ότι ο πρόεδρος Στέφανος ζηλεύει που δεν είναι υπουργός του Κυριάκου Μητσοτάκη.
YOLO κι όπου βγει
Στον ΑΝΤ1 εμφανίστηκε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάριος Αθανασίου, ο οποίος μεταξύ άλλων δήλωσε με απόλυτη σοβαρότητα ότι «δεν είναι δυνατόν σε αυτήν την ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική να ζητάνε συνέχεια κοστολογημένα προγράμματα». Θα συμφωνήσω με τον σύντροφο Μάριο. Καμία κοστολόγηση δεν χρειάζεται. Σάμπως και όσες απόπειρες κοστολόγησης κάναμε σε εξαγγελίες του κόμματος, τι βγήκε; Μπελάδες στο κεφάλι μας βάλαμε. Οπότε, όλα YOLO κι όπου βγει. Εχουμε τόσα προβλήματα, σιγά μη σκάσουμε και με την κοστολόγηση τώρα. Απ’ την τσέπη μας βγαίνουν, άλλωστε;
