Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει με αξιώσεις ιστορικού αναθεωρητισμού. Επιχειρεί να επανατοποθετήσει την αρχή της «κρίσης» όχι στο ίδιο το δημοψήφισμα και τα καταστροφικά του απόνερα, αλλά στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών της επομένης, λες και το πρώτο εξάμηνο του 2015, η «περήφανη διαπραγμάτευση, οι κλειστές τράπεζες, τα capital controls και οι ουρές στα ΑΤΜ δεν συνέβησαν ποτέ. Με μια άνεση που θυμίζει σκηνοθέτη που πετσοκόβει τη μισή ταινία στο μοντάζ, ο πρώην πρωθυπουργός ζητά να θυμόμαστε ό,τι τον συμφέρει και να ξεχνάμε ό,τι τον εκθέτει.
Την ίδια στιγμή, απαιτεί να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Συμβουλίου, υποστηρίζοντας ότι θα αποδείξουν τη «συνετή» του στάση. Κι ενώ η Προεδρία της Δημοκρατίας απαντά θεσμικά αρνητικά, όπως όφειλε, ξαφνικά κάνει την εμφάνισή του ένα «φιλικό» site, που δημοσιεύει επιλεκτικά αποσπάσματα από εκείνη τη συνεδρίαση. Το τάιμινγκ είναι σχεδόν κινηματογραφικό. Όπως κινηματογραφικά μοιάζουν και τα σενάρια για το γεγονός πως οι ίδιες επιχειρηματικές δυνάμεις που λάνσαραν τον Κασσελάκη ως Μεσσία και κρατούν τον Ανδρουλάκη υπό πολιτική επιτροπεία, τώρα προσφέρουν υπηρεσίες ιστορικής πλυντηριοποίησης στον Τσίπρα.
Όμως ο πρώην πρωθυπουργός, όσο κι αν πασχίζει, ξεχνά το σημαντικότερο: εκείνη τη μέρα του Συμβουλίου, ο ίδιος σηκώθηκε για να μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ήταν το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου 2015 και η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της εξόδου από την Ευρωζώνη. Τι ειπώθηκε σε εκείνη την κλήση; Τι ζήτησε από τον Ρώσο πρόεδρο; Και ποιο ήταν το μήνυμα που μετέφερε στους πολιτικούς αρχηγούς μετά την επιστροφή του στο τραπέζι; Αυτά ο κ. Τσίπρας δεν τα ζητά να αποχαρακτηριστούν. Δεν τα καταθέτει ο ίδιος, αν και μπορεί. Καλεί σε διαφάνεια, αλλά προσφέρει σιωπή εκεί που η Ιστορία απαιτεί καθαρότητα.
Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, έρχεται να μας υποδείξει πώς να θυμόμαστε. Πώς να αξιολογούμε. Πώς να διαβάζουμε το παρελθόν. Όμως η μνήμη των πολιτών δεν είναι έγγραφο που διορθώνεται κατά το δοκούν. Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, η αυταπάτη που έγινε υπογραφή τρίτου μνημονίου, το αχαλίνωτο πείραμα πάνω στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού, δεν σβήνονται με μερικά επιλεγμένα αποσπάσματα πρακτικών.
Κι ενώ εκείνος ψάχνει δικαίωση στο παρελθόν, η σημερινή μέρα θυμίζει κάτι πιο επίκαιρο: συμπληρώνονται έξι χρόνια από τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Μια κοινωνία που τότε έστρεψε την πλάτη στον λαϊκισμό και έκτοτε επιβεβαιώνει, σε κάθε κάλπη, ότι το μάθημα του 2015 δεν ξεχνιέται εύκολα. Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να ξαναγράψει τα κεφάλαια, ο αναγνώστης έχει πια την εμπειρία να ξεχωρίζει το ιστορικό δοκίμιο από το ευφάνταστο μυθιστόρημα.
