Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά τα πρακτικά της συνεδρίασης του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου του 2015, της επομένης δηλαδή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε στηρίζοντας το Όχι το οποίο στη συνέχεια μετέτρεψε σε Ναι για να φέρει στην πορεία ένα τρίτο μνημόνιο, δεκάδες φόρους και μια κοινωνία στα όρια της ανέχειας.
Τι ακριβώς θέλει άραγε και τι εννοεί όταν λέει ότι είναι ώρα «να λάμψει η αλήθεια»; Σχετικά με τι; Με το τι συζητήθηκε στη σύσκεψη; Τι είπαν για παράδειγμα οι αρχηγοί που είχαν ταχθεί υπέρ του Ναι; Μήπως του ζήτησαν να κρατήσει το Όχι και να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και αυτός αντικαταστάθηκε;
Ό,τι και να ειπώθηκε σε ένα άτυπο όργανο όπως αυτό που συνεδρίασε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει τι προηγήθηκε για να φτάσει στο σημείο να ζητήσει ο Αλέξης Τσίπρας τη συγκεκριμένη συνάντηση υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αφού όπως ο ίδιος υποστηρίζει το δημοψήφισμα του έδωσε το πράσινο φως για να διαπραγματευτεί σκληρά καλύτερους όρους για τη χώρα και για να μείνει με τους δανειστές 17 ώρες και έναν έρπη.
Τώρα τι ακριβώς διαπραγματεύτηκε και τι κέρδισε το έχει καταγράψει η ιστορία ήδη. Όπως άλλωστε και το τι προηγήθηκε του δημοψηφίσματος. Αυτό είναι που έχει σημασία. Πώς σε έξι μήνες με τον Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη έπαιξε τη χώρα στα ζάρια και χάσαμε. Διότι οι πολίτες έχασαν, όχι ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε οι σύντροφοί του, ούτε και οι κυβερνητικοί εταίροι του που σήμερα κάνει πως δεν τους γνωρίζει.
Η δημιουργική ασάφεια, η τακτική με την έγκριση της Αλέξη Τσίπρα που χαρακτήρισε τον Γιάνη Βαρουφάκη ως περιουσιακό στοιχείο, το ατού του που ήταν κατά τη δήλωσή της η οικονομία, τα ρούβλια του Πούτιν, το πετρέλαιο του Ιράν, τα οπωροκηπευτικά της Βενεζουέλας, και τα Go back στη μετέπειτα καλύτερη φίλη του Άνγκελα Μέρκελ, τα νταούλια που χτυπούσαν για να… χορέψουν οι αγορές είναι μερικά παραδείγματα διαπραγματευτικής δεινότητας του άχαστου αρχηγού που θέλει να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή για να τύχει της αποθέωσης που θεωρεί ότι αξίζει.
Οπότε ας βγει και ας πει τι έγινε εκείνο το πρώτο εξάμηνο που κόντεψε να βάλει λουκέτο στη χώρα. Τι συζητήθηκε, τι απ' όσα έχουν πει σύντροφοι όπως ο Βαρουφάκης, η Ζωή, ο Λαφαζάνης και άλλοι πολλοί ισχύουν και τι όχι. Τι ακριβώς έκανε ως πρωθυπουργός μιας χώρας που φλόμωσε… αυταπάτες τους πολίτες για να εκλεγεί και στη συνέχεια μετατράπηκε σε –σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο– delivery boy των δανειστών.
Αφού το κάνει αυτό ας ζητήσει και πρακτικά για να δούμε όμως και εμείς τι έγινε στη συνέχεια. Κυβέρνηση άλλα τέσσερα χρόνια τα τρία εκ των οποίων χέρι χέρι με τον Πάνο Καμμένο μένοντας σε ένα Μαξίμου στο οποίο σύμφωνα με τον δικό του υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή λειτούργησε και ένα παραϋπουργείο Δικαιοσύνης που κυνηγούσε πολιτικούς αντιπάλους διαμορφώνοντας τις συνθήκες –η άλλη ονομασία της σκευωρίας– για να τους στείλει φυλακή και να κερδίσει τότε με τον σύντροφο Παύλο Πολάκη τις εκλογές.
Για μια ακόμη φορά ο Αλέξης Τσίπρας βιάζεται. Όπως έκανε και το 2015 εργαλειοποιώντας τον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας για να ρίξει την κυβέρνηση και να εκμεταλλευτεί το κύμα που οδήγησε στην εξουσία μην τυχόν και χάσει την ευκαιρία, αν και ποτέ ο ελληνικός λαός δεν του παρείχε αυτοδυναμία.
Τώρα τον κυνηγούν οι… συνθήκες. Το ενδεχόμενο στην επόμενη Βουλή να μην είναι καν βουλευτής με την κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ ή το ενδεχόμενο να τον ξεχάσει ο κόσμος –όχι να ξεχάσει τι έκανε– και να βρεθεί στα ζητήματα. Πάντως λίγους ενδιαφέρει, κάποιους συντρόφους που έχουν μείνει και δεν τον περιμένουν στη γωνία και κάποιους συνεργάτες του που αναπολούν τις παλιές δόξες.
Όπως και να έχει, το να προκαλεί και να εμφανίζεται με το ίδιο θράσος που τον οδήγησε στην εξουσία 10 χρόνια πριν και 2 χρόνια μετά τις δύο απανωτές μεγαλειώδεις ήττες δείχνει πως ακόμη και οι ειδικοί λίγα μπορούν να κάνουν ως προς το rebranding που επιδιώκει…
