Οσο μιλάει ο Στέφανος Κασσελάκης τόσο θυμίζει την απάντηση ενός παιδιού στο ερώτημα «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις»: Πρόεδρος! Μάλιστα, σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε, δήλωσε μετά πεποιθήσεως ότι θα κερδίσει στις ευρωεκλογές και μετά θα γίνει πρωθυπουργός. Μ’ αυτήν τη σειρά.
Προφανώς η περίπτωσή του ερμηνεύεται στο φιλοσοφικό δοκίμιο για την ανάλυση της γλώσσας, Tractatus Logico-Philosophicus, που έγραψε ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα όρια της σκέψης είναι η γλώσσα, ώστε το περιορισμένο λεξιλόγιο του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει το βάθος της σκέψης του. Είναι, όμως, και κάτι άλλο πέραν της λεξιπενίας που διακρίνει τον Στέφανο Κασσελάκη: ο απύθμενος εγωκεντρισμός του. Και, ως... μεγάλο παιδί, φροντίζει συχνά να δείχνει ποιος είναι, όπως πρόσφατα έδειξε με τη συμπεριφορά του απέναντι στον πρόεδρο του ΚΕΘΕΑ Χρίστο Λιάπη. Τα παιδιά, κατά τον Φρόιντ, είναι εντελώς εγωκεντρικά. Αισθάνονται τις ανάγκες τους έντονα και αγωνίζονται ανηλεώς για να τις ικανοποιήσουν. Το ανησυχητικό είναι ότι η αμετροέπεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, εν πολλοίς οφειλόμενη στον παλιμπαιδισμό (το σύνδρομο «μένω πάντα παιδί») σε συνδυασμό με όσα προαναφέρθηκαν περί του ορίου της σκέψης, δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Ο,τι κάνει και ό,τι λέει ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αντίκτυπο στη σοβαρότητα του πολιτικού συστήματος, ορίζοντας και τον βαθμό της αξιοπιστίας του όταν πρόκειται για την αξιωματική αντιπολίτευση.
