Ακούω αυτές τις μέρες από διαφόρους, νομίζω το ανέφερε και ο πρωθυπουργός, ότι εν πολλοίς είναι δικαιολογημένη η αποχή διότι ο κόσμος έχει κουραστεί από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών. Μάλιστα! Προφανώς έχουμε χάσει πάλι το νόημα των λέξεων και τις πετάμε ανέξοδα κι ανάλαφρα στον αέρα της ανώριμης βαθιάς ανηλικότητάς μας.
Από πότε είναι κούραση η άσκηση του ύψιστου δημοκρατικού δικαιώματος, όσες φορές χρειαστεί; Αυτό δεν είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας; Αυτό δεν είναι που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα; Αυτό δεν είναι που καθιστά την ευρωπαϊκή ήπειρο το εντελβάις που θέλουν να αποκτήσουν καραβάνια προερχόμενων από χώρες που ίσως δεν ψηφίζουν ποτέ;
Κι εμείς, που φαίνεται έχουμε ξεχάσει ότι το δικαίωμα για να διατηρηθεί προϋποθέτει την υποχρέωση διαφύλαξής του, ελαφρά τη καρδία λέμε «ουφ, πάλι εκλογές, κουράστηκα, κάνει ζέστη, πάω για μπάνιο, όλοι ίδιοι είναι» και άλλα τέτοια ανόητα, βγαλμένα από την κοιλιά του τέρατος που θεωρεί τη δημοκρατία φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τη βροχούλα ή το ηλιοβασίλεμα.
Κούραση είναι να σκάβεις ένα χωράφι, να σερβίρεις καφέδες, να χτίζεις σπίτια, να φροντίζεις αρρώστους, να καθαρίζεις πατώματα, να διδάσκεις παιδιά, να πιάνεις ψάρια, να καλλιεργείς το πνεύμα σου – όχι να πηγαίνεις μια Κυριακή στη γειτονιά σου ή στο χωριό σου να ψηφίσεις. Πήγαινε εσύ αύριο για να μπορεί να πάει και το παιδί σου μεθαύριο.
