Μια φωτογραφία-χρονικό προαναγγελθέντων θανάτων. Δύο γυναίκες έντρομες σε ένα μπαλκόνι, με τη μυρωδιά του τέλους να καίει επάνω τους. Οι φονιάδες από κάτω περιμένουν καρτερικά να τις δουν νεκρές, να δουν το έργο τους να ολοκληρώνεται, εμποδίζοντας πυροσβεστική και ασθενοφόρα να πλησιάσουν και να τις σώσουν.
Είναι ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι, καθώς χτύπησαν την καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος που έχουν μάθει από παιδιά να μισούν με πάθος, κι ας τρέφονται από αυτό, κι ας απολαμβάνουν αχόρταγα όλα αυτά που τους προσφέρει. Ξέρουν καλά ότι ο θάνατος είναι αυτός που τους αξίζει, η τιμωρία τους η παραδειγματική. Άσκησαν το δικαίωμα στην εργασία, μια μέρα που αυτοί κήρυξαν απεργία, πήγαν κόντρα στην επανάστασή τους, τόλμησαν να πάνε στη δουλειά τους για να μη χάσουν το μεροκάματο, τόλμησαν να έχουν το θράσος να θέλουν να γυρίσουν στις οικογένειές τους με ένα κομμάτι ψωμί. Εγκλήματα ασυγχώρητα για αυτούς, και η πυρά είναι η ποινή για να τα πληρώσουν και να εξιλεωθούν.
Μίσος, μίσος, μίσος, τυφλό μίσος, όπως ακριβώς τους έμαθαν οι πατερούληδες να μισούν οτιδήποτε δεν ασπάζεται τη δική τους ιδεολογία, μίσος χωρίς όρια, μίσος αρκετό για να στερήσουν την ανθρώπινη ζωή από όποιον κατά τη γνώμη τους χρειαστεί, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, χωρίς τύψεις.
Χρειάστηκε να περάσουν ολόκληρα χρόνια για να αναγνωριστεί επιτέλους το έγκλημα αυτό, σαν αποτέλεσμα τυφλής βίας και διχασμού.
Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ακούγαμε από τα επίσημα χείλη της πολιτικής ηγεσίας του τόπου για τη σωστή πλευρά που πρέπει να είναι κάποιος όταν πέφτουν οι μολότοφ. Από τον περίγυρο της προηγούμενης κυβέρνησης και από ανθρώπους που κινούνται στον χώρο αυτόν οι δολοφονίες των αθώων παιδιών στην τράπεζα της Marfin, αποτέλεσαν αποκλειστικά ατάκα στα κοινωνικά δίκτυα, τύπου «ναι, αλλά για τη Marfin δεν λέτε τίποτα», συνοδευόμενη από ειρωνικά σχόλια και διασκεδαστικά γελάκια ευχαρίστησης.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι όλοι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων σκοτεινών εξαιρέσεων που όλοι ξέρουμε ποιοι είναι, απαιτούν να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη. Η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων είναι το μόνο μνημόσυνο, μαζί και διαβατήριο, για να αναπαυθούν επιτέλους τα αθώα θύματα εν ειρήνη.
Ποτέ πια. Ποτέ.
