Με λόγια βαθιά ανθρώπινα και πολιτικά φορτισμένα, ο Κώστας Μπακογιάννης θυμάται τους τρεις νεκρούς της Marfin και μιλά για τη δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, η μνήμη παραμένει ανοιχτή πληγή – όχι για να τροφοδοτήσει το μίσος, αλλά για να απαιτήσει την αλήθεια και τον σεβασμό.
Δείτε την ανάρτηση του Κώστα Μπακογιάννη:
Έχουν περάσει 15 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που τρεις άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί στη Marfin. Αν το παιδί που κυοφορούσε η Αγγελική είχε γεννηθεί, σήμερα θα ήταν 14 χρονών. Πριν από πέντε χρόνια, παρουσία συγγενών, τοποθετήσαμε μια αναμνηστική πλακέτα στη μνήμη τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αξιοπρέπεια αλλά και τη βουβή οργή τους. Κάποτε, για αρκετά χρόνια, είχα βιώσει κι εγώ το αμείλικτο «γιατί»: Γιατί να χάνεις τον άνθρωπό σου; Ποιος στον πήρε και γιατί;
Λέμε πως αυτό το έγκλημα είναι ατιμώρητο και πως οι νεκροί ζητούν δικαίωση. Όχι από διάθεση εκδίκησης ή λόγω κάποιας βεντέτας. Το αντίθετο. Το αίμα δεν ξεπλένεται και οι νεκροί δεν θα γυρίσουν πίσω.
Απαιτείται όμως δικαίωση, για να μπορέσει να κλείσει η πληγή, να επουλωθεί το τραύμα και χωρίς να ξεχάσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.
Συχνά λέμε πως ζούμε μια κρίση εμπιστοσύνης και πως η κοινωνία είναι καχύποπτη και δύσπιστη απέναντι στους πολιτικούς και στους θεσμούς. Πώς να μην είναι, όταν αδυνατούμε να κάνουμε τα στοιχειώδη; Και δυστυχώς δεν είναι μόνο η Μαρφίν.
Κάθε χρόνο, με αφορμή την επέτειο, ακούμε πολλά. Μου είχε προκαλέσει τότε αλγεινή εντύπωση το ότι ορισμένα κόμματα είχαν πει «όχι» στην πρόσκλησή μας. Ούτε μπήκαν στον κόπο να καταδικάσουν τους βέβηλους που κάθε τόσο βανδάλιζαν το μνημείο.
Ωστόσο, ειδικά αυτή η ημέρα μνήμης των ανθρώπων που έπεσαν θύματα ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας δεν πρέπει να γίνεται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού. Αντιθέτως, πρέπει να μας βρίσκει όλους ενωμένους.
𝝥𝝤𝝩𝝚 𝝣𝝖𝝢𝝖 !
