Από τη μια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως υπέρμαχος της μετριοπάθειας και της αλλαγής φυσιογνωμίας του κόμματος και από την άλλη, όταν του δίνεται η ευκαιρία να κάνει τομές και να διαγράψει όσους δημιουργούν σοβαρά προβλήματα όχι στο κόμμα αλλά στην ίδια τη χώρα, τους αφήνει στο απυρόβλητο και συνεχίζει κανονικά σαν να μη συνέβη το παραμικρό.
Τώρα που έχει σχεδόν καταλαγιάσει ο θόρυβος με τις απαράδεκτες δηλώσεις του Κώστα Αρβανίτη, ας δούμε το θέμα σε όλη του τη διάσταση. Καταρχάς, αν και δημιουργήθηκε βαρύ κλίμα στην κοινωνία, δεν υπήρξε καμία αποδοκιμασία από το επιτελείο του Στέφανου Κασσελάκη, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ερώτημα αν πίσω από την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή βρίσκεται η Κουμουνδούρου.
Είναι προφανές ότι η αγωνία Αρβανίτη να μην καταποντιστεί στην τέταρτη, ίσως και πέμπτη θέση, ως εκ νέου υποψήφιος έβαλε σε περιπέτειες τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα το επαναλαμβανόμενο εγώ να γυρίσει μπούμερανγκ, και στον ίδιο και στο κόμμα, καθώς η δήλωση θα βοηθήσει στην αύξηση της συσπείρωσης της ΝΔ, κάτι που αν συμβεί θα διευρύνει ακόμα περισσότερο τη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το σημαντικό όμως είναι τα χαμένα αντανακλαστικά της ηγετικής ομάδας του Στέφανου Κασσελάκη. Δεν θα έπρεπε να είχαν βγει και να αποδοκιμάσουν τον ευρωβουλευτή τους για όλα όσα είπε, ομολόγησε και παραδέχθηκε δημοσίως; Δεν θα έπρεπε από την πλευρά του προέδρου να έχει υπάρξει ξεκάθαρη δημόσια τοποθέτηση ότι η Κουμουνδούρου δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά και δεν βρίσκεται πίσω από την απόπειρα δυσφήμησης της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και γενικότερα στη διεθνή κοινή γνώμη; Θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ευκαιρία. Γιατί, όταν είσαι Ελληνας ευρωβουλευτής και όχι απλά εκπρόσωπος συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, βάζεις τη χώρα σου πάνω από το μικροκομματικό συμφέρον. Και αυτό δεν το σεβάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς ο Αρβανίτης δεν ήταν ο πρώτος και φαίνεται ότι δεν είναι ο τελευταίος που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που δυσφημεί την Ελλάδα. Είναι τραγική αυτή η εξέλιξη για το πολιτικό σύστημα και τη χώρα, αλλά κάποια στιγμή η Αριστερά θα πρέπει να κάνει έναν συνολικό απολογισμό. Οχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα τα κόμματα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, προκειμένου να τελειώνουμε ως χώρα με τέτοιου είδους πρακτικές.
Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι πρέπει να γίνεται αντιπολίτευση και να ασκείται σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό προσωπικά. Ποτέ όμως στο εξωτερικό και ποτέ με στόχο να διαβάλλουν τη χώρα. Εκτός και αν, για όλους αυτούς, η προπαγάνδα, η λάσπη και το μικροκομματικό όφελος μετράνε περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα. Θα έρθει όμως η ώρα που η Αριστερά συνολικά θα τα χρεωθεί εκλογικά. Γι’ αυτό χρειάζεται σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σύνεση.
Κλείνω με δύο γεγονότα που ήθελα οπωσδήποτε να σχολιάσω. Το πρώτο αφορά τα όσα είπαν δύο πρώην υπουργοί Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, ο Σταύρος Κοντονής και ο Νίκος Παρασκευόπουλος. Αφού κανένας από τους δύο δεν είναι εν ενεργεία βουλευτής, άρα δεν έχει ασυλία, δεν θα έπρεπε η Δικαιοσύνη να κινηθεί αυτεπάγγελτα και να στείλει κλήση στη Βουλή για να καταθέσουν σχετικά με τις σοβαρότατες καταγγελίες και των δύο περί παρακράτους; Ας ελπίσουμε ότι η παρέμβαση αυτή συμβεί…
