Mε αφορμή μια ανάλυση της «Καθημερινής», έγραφα για τη συστηματική αποδόμηση Τσίπρα που πλέον ανήκει στην ημερήσια διάταξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι οι υποψήφιοι πρόεδροι διαχωρίζουν τη θέση τους από την προεδρία Τσίπρα και τις βαριές συνέπειες που άφησε πίσω της. Εφη Αχτσιόγλου και Ευκλείδης Τσακαλώτος κάνουν ευθέως λόγο για «προσωπικές στρατηγικές και μηχανισμούς συμφερόντων», «κόμματα μέσα στο κόμμα» και απουσία λειτουργίας συλλογικών οργάνων, ο δε Στέφανος Τζουμάκας ομιλεί για «παρασιτικές δραστηριότητες της υποκατάστασης της πολιτικής και της εσωκομματικής δημοκρατίας από οργανωτικά γκρουπ». Ακόμα και ο Νίκος Παππάς, ο οποίος αντέδρασε για το δημοσίευμα της «Καθημερινής» και με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δήλωσε ότι ουδείς προσπαθεί να αποδομήσει τον Τσίπρα και τη συνεισφορά του, ακολούθως δήλωσε ότι «(…) υπήρξαν λειτουργίες οι οποίες εμπόδισαν την έκφραση της συνεδριακής πλειοψηφίας (…). Από αυτά τα φαινόμενα πρέπει να πάρουμε διαζύγιο». Αναρωτιέμαι, όλη αυτή η κριτική σε ποιον πάει, αν όχι στον Τσίπρα που διοικούσε;
Κακό πράγμα τα απωθημένα
Διαβάζω στο Politico ότι η Σόφι ιν’τ Βελντ δεσμεύτηκε να φέρει το θέμα των διακοπών της προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην Κρήτη, μαζί με τον Ελληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι διακοπές αυτές ήταν μια «σοβαρή παραβίαση των συνθηκών, της πολιτικής ευπρέπειας και ουδετερότητας» και θέτουν «σε κίνδυνο την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία της Κομισιόν», δήλωσε η Ολλανδή ευρωβουλευτής, η οποία θα στείλει σχετική επιστολή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στον Ευρωπαίο Συνήγορο του Πολίτη. Πέρα από το αστείο του θέματος, η εμμονή της κυρίας Σόφι να ασχολείται είκοσι τέσσερις ώρα την ημέρα/επτά ημέρες την εβδομάδα με τον Μητσοτάκη (και όχι με τα προβλήματα της χώρας της par exemple) είτε υποκρύπτει κάποιο μύχιο, ανομολόγητο και ζηλόφθον απωθημένο είτε υποκρύπτει συμφεροντολογικές σκοπιμότητες. Επειδή η κυρία Σόφι ανήκει στο RENEW (μαζί με τον Γιώργο τον Κύρτσο) αποκλείω τα συμφέροντα λόγω ηθικού πλεονεκτήματος και θα πάω με την πρώτη επιλογή.
Αναπάντητες οι απειλές
Έγραφα για την απαγόρευση εισόδου στη χώρα του προέδρου του αυτοαποκαλούμενου συλλόγου «Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης», Χασάν Κιουτσούκ. Οπως φαίνεται, η εξέλιξη του θέματος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς η παρέμβαση του μειονοτικού βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Ιλχάν Αχμέτ, ο οποίος εκφράστηκε υπέρ της απαγόρευσης εισόδου του συγκεκριμένου προσώπου, ξεσήκωσε μια θύελλα απειλών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε βάρος του από Τούρκους. Φτάνουν δε στο σημείο να τον απειλούν με εκτέλεση (!) και να του λένε ότι «δεν θα σε σώσει το κόμμα σου και η Ελλάδα». Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν υπήρχε αντίδραση από το ΠΑΣΟΚ.
Κρίνονται ανεπαρκείς
Η DW δημοσιεύει έρευνα που διενεργήθηκε για λογαριασμό της Γερμανικής Ομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων (DBB) σχετικά με την εικόνα του γερμανικού δημόσιου τομέα. Το 69% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι το Δημόσιο στη Γερμανία έχει φτάσει στα όριά του. Δηλαδή, η συντριπτική πλειονότητα των Γερμανών δεν θεωρεί ότι οι κρατικοί λειτουργοί είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τα διοικητικά καθήκοντά τους με τη δέουσα επάρκεια και ταχύτητα. Πάντως, η ανάγνωση του αποτελέσματος της έρευνας από την DBB είναι ότι αποτελεί μομφή προς την ικανότητα διακυβέρνησης του καγκελάριου Σολτς, ο οποίος είχε υποσχεθεί στους πολίτες μια αποτελεσματική «ηγεσία, την οποία δεν έχει προσφέρει».
Οι διαβόητες «μπάρες» της Θράκης
Και μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ξάνθη, διαβάζω άρθρο του Δήμου Βερύκιου, ο οποίος –μεταξύ άλλων– αναφέρεται στις διαβόητες μπάρες επιτήρησης που είχαν στηθεί στη Θράκη και καταργήθηκαν το 1995 από τον τότε ΥΕΘΑ, Γεράσιμο Αρσένη. Επειδή το όλο συμβάν είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, θα επιχειρήσω μια σύντομη αναφορά.
Τον Δεκέμβριο του 1936, με τον ΑΝ 736/1936 (Α’ 546), η κυβέρνηση Μεταξά όρισε ότι σε ορισμένες παραμεθόριες περιοχές, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν «αμυντικές περιοχές» ή «ναυτικά οχυρά» (άρθρο 1), θα εκτελούνταν έργα οχύρωσης. Κατ’ εξουσιοδότηση του νόμου, ακολούθησαν βασιλικά διατάγματα που όριζαν τέτοιες περιοχές σε έντεκα συνολικά νομούς. Κάθε αμυντική περιοχή αποτελούταν από μια «απαγορευμένη ζώνη» και μια «επιτηρούμενη ζώνη» (άρθρο 2). Στην πρώτη ζώνη απαγορευόταν η είσοδος μη στρατιωτικών, καθώς και «στρατιωτικών μη εχόντων υπηρεσία» (άρθρο 4). Στην επιτηρούμενη ζώνη, η είσοδος και η κυκλοφορία προσώπων ήταν ελεγχόμενη και υποκείμενη σε αυστηρούς όρους και χρονικούς περιορισμούς (άρθρο 5). Οι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών αυτών είχαν εφοδιαστεί με ειδικές κάρτες εισόδου («λευκές ταυτότητες»), ενώ για τους επισκέπτες ή τους διερχόμενους απαιτείτο ειδική άδεια από το στρατό και την Αστυνομία.
Τον Δεκέμβριο του 1970, η χούντα κατήργησε τις επιτηρούμενες ζώνες σε όλους τους νομούς, πλην των νομών της Θράκης. Το καθεστώς των επιτηρούμενων ζωνών στην περιοχή της Θράκης διατηρήθηκε μέχρι τον Νοέμβριο του 1995. Από την Ξάνθη έως τον Εχίνο, σε μια διαδρομή 28 χλμ., υπήρχαν τρία σημεία ελέγχου (οι διαβόητες «μπάρες» όπως τις ονόμαζαν οι ντόπιοι). Το πρώτο, λίγο έξω από την Ξάνθη είχε καταργηθεί το 1979. Το δεύτερο, στο 9ο χιλιόμετρο Ξάνθης-Σταυρούπολης, έπαυσε να λειτουργεί το 1993, ενώ το τελευταίο βρισκόταν στο 21ο χιλιόμετρο από την Ξάνθη. Το 1995 ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας κατήργησε την τελευταία μπάρα που χώριζε τους Πομάκους του ορεινού όγκου της Ροδόπης από τον υπόλοιπο πληθυσμό της περιοχής.
