Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στα πάτρια εδάφη από τις διακοπές του στις ΗΠΑ. Παρότι είχε εικόνα για τα τεκταινόμενα στο κόμμα που το έφτασε στο 17,8% και το εγκατέλειψε, το παρασκήνιο είναι έντονο σε ό,τι αφορά στις κινήσεις του… άχαστου από εδώ και κάτω.
Γράφει ο Αριστείδης Ζορμπάς
Το ερώτημα, που στον μικρόκοσμο πέριξ της Κουμουνδούρου συζητούν όλοι, είναι ένα: Θα πάρει θέση αναφορικά με τις εξελίξεις στο θέμα της εκλογής νέας ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ; Θα στηρίξει κάποιον υποψήφιο; Οι πληροφορίες είναι σαφείς: Ο Τσίπρας δεν θα στηρίξει κάποιον από τους υπάρχοντες υποψηφίους και θα συνεχίσει να κρατάει σαφείς αποστάσεις από την εκλογική διαδικασία, ιδίως τώρα που αυτή ρέπει προς μονοπάτια που ξυπνούν μνήμες κόμματος του 3%.
Τις τελευταίες ημέρες στα επιτελεία δύο τουλάχιστον υποψήφιων υπάρχει προβληματισμός για κριτική στην… πολιτεία του ηγέτη, πιο έντονη από αυτή που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Στο μικροσκόπιο έχουν μπει όλα τα εκλογικά αποτελέσματα, μετά τη συγκυριακή –λόγω Μνημονίων– άνοδο του κόμματος στην εξουσία. Από το 2019 είδε τις πλάτες της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις κάλπες των ευρωεκλογών όσο και των βουλευτικών εκλογών, ενώ στις περιφερειακές που έγιναν στο ίδιο διάστημα, το κόμμα του δεν κέρδισε ούτε μία περιφέρεια σε όλη τη χώρα.
Ο χάρτης της Ελλάδας είχε γίνει μπλε εδώ και μερικά χρόνια, απλά στις 21 Μαΐου και στις 25 Ιουνίου ξαναβάφτηκε με το ίδιο χρώμα. Η διπλή συντριβή δεν είναι η μοναδική ήττα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί η ταπεινωτική για τον ίδιο αποτυχία του –σε εσωτερικό επίπεδο– να απομακρύνει τον Παύλο Πολάκη από τους συνδυασμούς μετά τις προγραφές δημοσίων προσώπων που είχε κάνει ο «κολλητός» βουλευτής του.
Η αυτοκριτική που επιχείρησε να κάνει στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά ένα σύνολο υπεκφυγών. Οι λόγοι που επικαλέστηκε, όπως ότι «η ΝΔ έβαλε την ατζέντα» ή ότι «οι πολίτες δεν κατάλαβαν το νόημα της απλής αναλογικής», δεν αντέχουν στον παραμικρό διάλογο, που άλλωστε αποκλείστηκε εξ αρχής. Στη νέα Βουλή η Νέα Δημοκρατία έχει 158 βουλευτές, που της εξασφαλίζουν μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση, και ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις 47, έναν αριθμό που καταδεικνύει την κατάρρευση και την πιο αδύναμη παρουσία που είχε ποτέ αξιωματική αντιπολίτευση στη Μεταπολίτευση.
Λάθος επιλογές
Ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμα και την προνομιακή γι’ αυτόν ώρα της προεκλογικής περιόδου, μιλούσε για ανανέωση του στελεχικού δυναμικού του κόμματος «από την κορυφή μέχρι τη βάση, δείχνοντας εμπιστοσύνη σε νέους ανθρώπους», και κατέληξε να εντάσσει στο κόμμα πρόσωπα όπως ο… Βαγγέλης Αντώναρος, η Ελενα Ακρίτα και η… Πόπη Τσαπανίδου, η οποία, αφού τροφοδότησε τις επιθεωρήσεις με τις ατάκες της, χάθηκε από προσώπου γης.
Με την επιστροφή του ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να ολοκληρώσει το δικό του γραφείο πέριξ του Συντάγματος και να προωθήσει την ιδέα του για ένα ίδρυμα (sic), όπως έχουν και άλλοι πρώην –λένε συνεργάτες του– παράλληλα με τη συγγραφή ενός βιβλίου.
Οι περισσότεροι πολιτικοί του φίλοι του υποστηρίζουν την Εφη Αχτσιόγλου, παρά την κριτική για την πολιτική του που ακούστηκε τον τελευταίο καιρό από το συγκεκριμένο επιτελείο.
Ο γνωστός μακιαβελικός Τσίπρας είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην αρχή της διαδικασίας εκλογής νέου προέδρου προσπάθησε να ωθήσει στα πολιτικά δρώμενα του χώρου τον Διονύση Τεμπονέρα, ως πρόσωπο της νέας γενιάς που θα μπορούσε να στείλει μήνυμα ανανέωσης. Τον «έκαψε» όμως ο ίδιος, όπως λένε άλλοι υποψήφιοι πρόεδροι, ορίζοντάς τον επικεφαλής της Εκλογικής Επιτροπής, μετά την πρώτη ήττα του Ιουνίου, και ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε άλλες τρεις μονάδες πιο κάτω στη δεύτερη εκλογική μάχη.
Αναπάντητο ερώτημα
Τις τελευταίες ημέρες συνεργάτες του… ηγέτη πιέζονται να τον πείσουν να μιλήσει στο διαρκές συνέδριο και να στείλει μήνυμα ενότητας προς όλες τις κατευθύνσεις. Το σκέπτεται, λένε οι πληροφορίες. Να στείλει όμως μήνυμα ενότητας και ανάτασης αυτός που τους διαίρεσε και σχεδόν τους διέλυσε; Ακόμα και πρόσωπα της οικογενείας του (Ζανέτ Τσίπρα) αποχώρησαν και παραιτήθηκαν από τα κομματικά αξιώματα, αναγνωρίζοντας έμμεσα την πολιτική χρεοκοπία του συστήματος Τσίπρα.
Παραδοσιακά ο… άχαστος, από τότε που είχε την ευθύνη της χώρας, χαρακτηριζόταν από έναν «πολιτικό αυτισμό». Ουδέποτε κατανοούσε την πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Λειτουργούσε ως ο απόλυτος άρχων μιας μικρής κομματικής κάστας και θεωρούσε ότι όλοι του χρωστούν –εκτός των άλλων– και την πολιτική τους ύπαρξη. Αυτό ήταν ένα ακόμα από τα πολλά λάθη του. Η άγνοια της πραγματικότητας και η απομόνωσή του από την κοινωνία. Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών το έδειξαν ανάγλυφα.
