Δεν άρεσε στο ακροδεξιό σκορποχώρι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η επίσκεψη του δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, στη Χειμάρρα. Θα προτιμούσαν να πάει ο Κασιδιάρης «να τους βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι», αλλά υπάρχει ένα μικρό κώλυμα μεταβάσεως καθότι εκτίει ποινή για διάφορα κακουργήματα. Μπορεί να μη συμπαθείς πολιτικά τον Μπακογιάννη και να μην τον ψηφίσεις. Μπορεί να θεωρείς ότι είναι ένας κακός δήμαρχος. Είναι απολύτως σεβαστή η επιλογή του καθενός. Ομως το να προσπαθείς να απαξιώσεις την επίσκεψή του στη Χειμάρρα είναι προσβλητικό πρώτα για τους ομογενείς και μετά για σένα που αραδιάζεις με στόμφο την ακροδεξιά ανοησία σου. Οχι για τον ίδιο τον Μπακογιάννη. Διότι δεν έχει καμία σημασία για ποιον λόγο (νομίζεις ότι) πήγε. Καλά έκανε και πήγε. Θα μπορούσες να ζητήσεις να κάνει περισσότερα για τον Μπελέρη, αλλά όχι να τον κράζεις επειδή πήγε. Αλλά αν τα σκεφτόσουν όλα αυτά, δεν θα ήσουν ακροδεξιός. Εκεί καταλήγουμε.
Θαρραλέες αλλαγές
Τα γεγονότα στη Νέα Φιλαδέλφεια απλώς επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη είναι γνωστό στους κύκλους της Ελληνικής Αστυνομίας: επιχειρησιακή δυσλειτουργία. Η ΕΛ.ΑΣ. είναι ένας οργανισμός με στρατιωτικού τύπου ιεραρχική δομή. Ενίοτε, όμως, η δομή αυτή είναι πολυδαίδαλη, αλληλεπικαλυπτόμενη και σύνθετη, σε σημείο που οι εντολές να δίνονται με καθυστέρηση, αλλά και χωρίς την απαιτούμενη σαφήνεια για το τι δέον γενέσθαι. Οταν η έκβαση της επιχειρησιακής ενέργειας είναι θετική, ουδείς ασχολείται με το διοικητικό αλαλούμ που προηγήθηκε. Οταν όμως ο σχεδιασμός αποτυγχάνει, αναζητούνται ευθύνες. Και μάλιστα δύσκολα αυτές αποδίδονται διότι στα πολυσύνθετα διοικητικά σχήματα, η ευθύνη διαχέεται και, τελικώς, εξαφανίζεται. Γι’ αυτό επιλέγονται οι εκ προοιμίου καρατομήσεις. Ομως αυτό δεν αρκεί. Ή, μάλλον, αρκεί έως την επόμενη αποτυχία. Χρειάζονται θαρραλέες αλλαγές στη διοικητική λειτουργία της ΕΛ.ΑΣ. και εκσυγχρονισμός των επιχειρησιακών σχεδίων. Από τα μικρά αστυνομικά τμήματα έως το Αρχηγείο. Αλλιώς, θα καταγράφουμε σφάλματα και αποτυχίες.
Δεν θα τους περάσει
Διαβάζω στο τουρκικό σάιτ helmug.gr ότι παραμονές Δεκαπενταύγουστου απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα (από το τελωνείο των Κήπων Εβρου) του προέδρου του αυτόκλητου συλλόγου «Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης», Χασάν Κιουτσούκ. Το θέμα ανέδειξε με ανάρτησή του στο Χ/Twitter ο πρόεδρος της επαρχίας Προύσας, Νταβούτ Γκουρκάν, μέλος του κόμματος ΑΚP του Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι «καταδικάζει ως σκάνδαλο τη συμπεριφορά των ελληνικών αρχών» και λυπάται που η Ελλάδα απαγορεύει την είσοδο στους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης». Δεν γνωρίζω το παρασκήνιο πίσω από την απαγόρευση εισόδου, αλλά και μόνο που ο πρόεδρος της Προύσας βαφτίζει «Τούρκους» τους κατοίκους της μειονότητας, είναι αρκετό για να ληφθούν μέτρα.
Με έδρα το Κολωνάκι
Την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα την Τρίτη 8 Αυγούστου, ανακοινώθηκε στο ΓΕΜΗ η σύσταση της ανώνυμης εταιρείας «TBI GREECE», η οποία έχει έδρα στο Κολωνάκι (επί της οδού Νεοφύτου Δούκα). Το κεφάλαιο της εταιρείας ανέρχεται σε 25.000 ευρώ (ελάχιστο απαιτούμενο για τη σύσταση Α.Ε.) και οι κύριοι κωδικοί δραστηριοτήτων της είναι «υπηρεσίες παροχής συμβουλών στρατηγικής διαχείρισης» και «άλλες υπηρεσίες υποστήριξης προς την κυβέρνηση». Ιδιοκτήτης της εταιρείας είναι το «Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Αλλαγή» του Τόνι Μπλερ (Tony Blair Institute for Global Change - TBI) και διαχειρίστρια η επί χρόνια συνεργάτις του και διευθύντρια του Ινστιτούτου, Κάθριν Ρίμερ.
Νέο μοντέλο «δημόσιας ασφάλειας»
Για δεκαετίες θεωρούμε ότι η «δημόσια ασφάλεια» είναι ταυτόσημη με τη διατήρηση της έννομης τάξης και κατ’ επέκταση με την πρόληψη και καταστολή του κοινού ποινικού εγκλήματος. Η θεώρηση αυτή είναι παρωχημένη και έχει αποδειχθεί –εκ του αποτελέσματος– ολότελα εσφαλμένη. Η καταπολέμηση του εγκλήματος και η αποτροπή διασάλευσης της τάξης είναι μέρος της δημόσιας ασφάλειας, όχι το όλον. Δημόσια ασφάλεια είναι το πλαίσιο αποτροπής πυρκαγιών, είναι το πλαίσιο λειτουργίας της δημόσιας συγκοινωνίας, είναι η αποτροπή της λάθρα εισόδου μεταναστών, είναι η ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, είναι η ταχεία απονομή Δικαιοσύνης, είναι το πλαίσιο να αναπτύσσει κανείς ελεύθερα την επαγγελματική του δραστηριότητα. Δηλαδή, ως δημόσια ασφάλεια πρέπει να εκλαμβάνεται το σύνολο των πολιτικών, των σχεδίων και των δράσεων που είναι ικανά να προλαμβάνουν ή να καταστείλουν οποιαδήποτε απειλή κατά της ζωής και της ιδιοκτησίας των πολιτών.
Η αναγκαία διεύρυνση του όρου είναι κοινωνική αναγκαιότητα. Οσο και να ανθίστανται τα πολυδαίδαλα συστήματα διοίκησης και οι τερατώδεις γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, πρέπει να ληφθούν τολμηρές πολιτικές για την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, για την κανονιστική ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών στα θέματα ασφάλειας. Εάν θέλουμε να αλλάξει κάτι πραγματικά, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε πλήρως όλο το μοντέλο ασφάλειας. Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκή.
«Κράτος είναι η κοινότητα που αξιώνει επιτυχώς για λογαριασμό της το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής βίας εντός ενός ορισμένου εδάφους», δίδασκε ο Βέμπερ, εξηγώντας ότι το κράτος οφείλει να αποκαθιστά τη διασαλευθείσα τάξη με κάθε τρόπο. Η κυβέρνηση έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να προχωρήσει σε βαθιές τομές που θα αλλάξουν την κουλτούρα ασφάλειας. Τομές που θα καταστήσουν εδραία την πεποίθηση στο σύνολο της κοινωνίας ότι δεν «αρμενίζουμε στο πέλαγος με βάρκα την ελπίδα».
