Για την Κεντροαριστερά, ισχύει στο ακέραιο η φράση εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτή... χτενίζεται. Διότι αλλιώς δεν μπορεί κανείς να δικαιολογήσει ότι έξι χρόνια μετά τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις αναστενάζουν σε δείπνα, εκδηλώσεις και... ιδρύματα και αφού προηγήθηκε η... διάσπαση του ατόμου.
Απ’ ό,τι πληροφορούμαι, οι πιέσεις που ασκούνται στον Ανδρουλάκη είναι τέτοιες που παραμένει άγνωστο εάν στο τέλος της ημέρας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα αντέξει ή θα βιώσει και εκείνος μια διάσπαση. Κατσέλη –από τη μία– Δούκας –από την άλλη– και ένας Τσίπρας συνεχώς εν αναμονή, διαμορφώνουν ένα σκηνικό που δείχνει τη μεγάλη κρίση του χώρου.
Ο Ανδρουλάκης, βέβαια, που βλέπει το τι γίνεται, βράζει στο... ζουμί του και πιστεύει ότι μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση καταθέτοντας προτάσεις για Προανακριτική. Η πραγματικότητα είναι ότι απλά παίζει με τον χρόνο, καθώς η φάκα που του στήνεται είναι απλή. Ή θα συμφωνήσεις στα «ενιαία ψηφοδέλτια» ή θα υποχρεωθείς να υποχωρήσεις στις πιέσεις. Και αυτό θα φανεί στην πορεία.
Όταν ο δήμαρχος Αθηναίων σπάει το… άβατο του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς», όταν ο Καστανίδης πηγαίνει σε εκδήλωση με Τεμπονέρα και Αχτσιόγλου και η μόνη σου κίνηση είναι αυτή με την Μπατζελή, δείχνεις ότι αργά και σταθερά μπαίνεις υπό καθεστώς ομηρίας.
Και όσο βέβαια η Κεντροαριστερά είναι χαμένη στις... διαδικασίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ασχολείται με την καθημερινότητα που, αν μη τι άλλο, του εξασφαλίζει την επανασύνδεσή του με την κοινωνία, κάτι που καταγράφεται και στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Αντί όμως στην Κεντροαριστερά να ασχολούνται με αυτό, εξακολουθούν να τσακώνονται για τις καρέκλες και για ένα πουκάμισο αδειανό.
Όταν καταλάβουν ότι άλλη είναι η ατζέντα της κοινωνίας, θα είναι πολύ αργά. Και κανείς… μεσσίας ή από μηχανής θεός δεν θα μπορεί να τους σώσει. Ιδιαίτερα όταν η Ευρώπη κάνει στροφή προς τα δεξιά.
