Σύνηθες και βολικό να ρίχνουμε ό,τι κακό συμβεί στο κράτος, όπως ρίχνουμε τα σκουπίδια στα δάση και αδειάζουμε το σταχτοδοχείο του αυτοκινήτου μας στο δρόμο. Το κράτος, όμως, είμαστε εμείς: Μερικά εκατομμύρια «Λουδοβίκοι», που, αντί βλέποντας στον καθρέπτη να λέμε «l'état c’ est moi», βρίσκουμε πρόθυμους κυβερνώντες να αναλαμβάνουν (και) τις δικές μας ευθύνες. Και πάει λέγοντας, αφού η δουλειά του πολιτικού, είτε βρίσκεται στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση, είναι να λέει στον «πελάτη» (ψηφοφόρο) ότι έχει δίκιο.
Και μη φαντασθείτε ότι είναι δύσκολη η εναπόθεση ευθυνών αφ’ ης στιγμής η κοινωνία λειτουργεί με συναισθηματικούς όρους παρά με ισχυρή πεποίθηση. Ταυτίζοντας την κυβέρνηση με το κράτος (άλλο που δεν θέλουν οι κυβερνήσεις) και βγάζοντας έξω την ουρά μας, συνομολογούμε (προς επίρρωση του Σαμφόρ) ότι η χώρα έχει: αυτούς που έχουν περισσότερα γεύματα από όρεξη και από τους άλλους που έχουν περισσότερη όρεξη από γεύματα.
Ανεξάρτητα σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκουμε, αντί να μας ανοίγει η όρεξη μετά από κάθε πυρκαγιά για να «φάμε» την κυβέρνηση στη θράκα της καμένης γης, ας αναρωτηθούμε τι μας ταΐζουν και τι τρώμε: να γίνουμε ως πολίτες εκλεκτικοί και να αποφεύγουμε τα λουκούλλεια γεύματα που συνοδεύονται από παχιά λόγια. Επειδή, όμως, δεν θα το κάνουμε, γιατί η λαιμαργία εκτός από συναισθηματική διέξοδος συμφέρει και την αντιπολίτευση, να φροντίσει η κυβέρνηση να αλλάξει το «μενού» εγκαταλείποντας τις βεβαιότητες. Αυτή είναι η ευκαιρία για να γίνει η αλλαγή που θέλει να έρθει. Τώρα!
