Σύμφωνο Σταθερότητας; Προφανώς χρειάζεται, αλλά πρέπει να επανεξετασθεί η επαναφορά του για τις χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος με την προ αναστολής μορφή γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος –εν όψει και ευρωεκλογών του Ιουνίου– να οδηγήσει σ’ ένα déjà vu (ντεζά-βου) αποσταθεροποίησης. Εν ολίγοις να βιώσουμε στο παρόν καταστάσεις που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Στα ελληνικά η «προμνησία» δεν απέχει πολύ από την «αμνησία» και θα ήταν φρόνιμο πριν τεθεί σε επαναλειτουργία από τον καινούριο χρόνο να εκτιμηθούν τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά την πανδημική κρίση.
Η Ιταλία ήδη προετοιμάζεται και αναζητεί συμμάχους ώστε στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου στο Ecofin να ζητήσει αναθεώρηση των αναχρονιστικών κανόνων του Συμφώνου μέχρι το τέλος του έτους, που για την ίδια και χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, αλλά και η Γαλλία είναι τιμωρητικοί. Τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου είναι βέβαιο ότι θα θέσει η Τζόρτζια Μελόνι στον Κυριάκο Μητσοτάκη στην αυριανή τους συνάντηση. Προφανώς η κυβέρνηση κινείται με προσεκτικά βήματα έχοντας εστιάσει την προσοχή της στην επενδυτική βαθμίδα. Παρ’ όλα αυτά, η Αθήνα έχει τη σχετική εμπειρία ώστε να γνωρίζει το πώς και το πότε θα κινηθεί.
Σε κάθε περίπτωση, το Σύμφωνο Σταθερότητας, εφόσον εφαρμοσθεί ως είχε προ-Covid και χωρίς τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα επιδράσει δυσμενώς στο πολιτικό πεδίο, ενισχύοντας τους λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς και Δεξιάς. Ισως μια λύση θα ήταν μια νέα αναστολή του Συμφώνου, με συμμάχους σε μια νέα διαπραγμάτευση την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής.
