Καλώς τους δεχθήκαμε: από την αριστερή όχθη ο Στέφανος Κασσελάκης, που έρχεται να μας αφηγηθεί τα δύσκολα εφηβικά του χρόνια και το αμερικανικό όνειρο που υλοποίησε στην Ελλάδα ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και τον οδήγησε στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω Παύλου Πολάκη. Και από τη δεξιά όχθη ο Ηλίας Κασιδιάρης που από της φυλακής τα σίδερα έρχεται να διεκδικήσει τον Δήμο της Αθήνας αφηγούμενος πώς από «αυτοδημιούργητος» χρυσαυγίτης, με μέντορα τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, εξελίχθηκε σε μέντορα των Σπαρτιατών. Δύο φαινομενικά αντίθετες ιστορίες από δύο διαφορετικούς storytellers που έχουν όμως κοινό παρονομαστή: την απάθεια του πολιτικού συστήματος.
Και όχι μόνο την απάθεια, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ολοένα και μεγαλύτερη αποϊδεολογικοποίηση των κομμάτων, αλλά και την εμπάθεια που χαρακτηρίζει μια μερίδα της κοινωνίας για την πολιτική και παρουσιάζει αυξητική τάση λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Ερχονται συνεπώς ο «ευπαρουσίαστος» ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και ο «άγριος» ως υποψήφιος δήμαρχος να καλύψουν τη ζήτηση ως προϊόντα. Συμπαθής ο ένας, αντιπαθής ο άλλος, ως εκ τούτου ενδιαφέροντες εκ περιεργείας και οι δύο ως πρωταγωνιστές σειράς σε τηλεοπτική πλατφόρμα.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την ανάδειξη ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ αναθερμάνθηκε λόγω της εμφάνισης του Στέφανου Κασσελάκη – και όχι ασφαλώς για τις προτάσεις του και τον ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα ανανέωσης. Ενώ στην περίπτωση του Ηλία Κασιδιάρη το αντίστοιχο ενδιαφέρον εστιάζεται κατά κύριο λόγο στον σκληρό χαρακτήρα του ρόλου που υποδύεται. Συμπέρασμα: Δεν θα πλήξουμε στη νέα... πολιτικο-τηλεοπτική σεζόν.
