Θα δούμε μια ρελάνς από την Εύα Καϊλή; Μένει να το διαπιστώσουμε. Πάντως είναι πλέον ελεύθερη, έχει το παιδί της και κάθεται εκ νέου στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έχοντας υποστεί είναι η αλήθεια τα πάνδεινα. Από επικοινωνιακό λιντσάρισμα, όπως δυστυχώς συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ως και απειλές και εκβιασμούς από… ανθρώπους της βελγικής Δικαιοσύνης. Αλλωστε υπήρξε και μια πολύκροτη παραίτηση. Για να δούμε αν κάποτε θα υπάρξει κάποιου είδους αποκατάσταση, έστω και υπό το φως των κεριών. Αυτό, εάν και εφόσον η έρευνα δεν αποδείξει τα σημεία και τέρατα για την Εύα Καϊλή και για τα οποία έκαναν λόγο κάποιοι, εις εκ των οποίων ήδη παραιτηθείς.
Φθόνος και δικαίωση
Το να είναι κάποιος γνωστός στο ευρύ κοινό, ορισμένες φορές αποδεικνύεται τρομερό βάρος και όχι πλεονέκτημα. Ολα στη ζωή έχουν το κόστος τους, τίποτα δεν είναι ανέξοδο. Καριέρες γραφειοκρατικές χτίστηκαν πάνω στην καταστροφή συνανθρώπων μας, στην ηθική και κοινωνική εκμηδένισή τους. Η μήνη του συστήματος ξεσπά πάνω στους «επώνυμους», χρησιμοποιώντας τους ως άλλοθι για να αποδείξει τη –δήθεν σε κάποιες περιπτώσεις– «αμεροληψία» του ή την αφοβία του. Το λες και ανθρωποφαγία. Η «αποκαθήλωση» πάντα ήγειρε το ενδιαφέρον ορισμένων. Πρόκειται για μια κατηγορία αχαρακτήριστη… Αλλωστε, ο κοινωνικός φθόνος είναι πάντα εδώ. Υπάρχει όμως Θεός «ος τα πάνθ’ ορά». Η δικαίωση έρχεται πάντα.
Στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες, η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Υπόκειται κι εκείνη όμως σε έλεγχο. Και έχει μια υποχρέωση: να τηρεί τους νόμους και να πορεύεται by the book. Στην Ευρώπη, εν πολλοίς αυτό τηρείται, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου οι εισαγγελείς εκλέγονται και σε πολλές δυστυχώς περιπτώσεις ασκούνται ιδεολογικοπολιτικά υποκινούμενες διώξεις. Τηρείται στην Ευρώπη είπαμε; Τι είδαμε εδώ επί των αλήστου μνήμης ημερών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε, ανακαλύπτοντας τη life style version μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατίας αλά American Democrats; Φυσικά, είναι αδύνατον να ξεχάσουμε τις δέκα κάλπες στην Ολομέλεια. Ισως τις ξέχασαν οι ομοϊδεάτες και ομοτράπεζοι του 13-0, ο οποίος εξακολουθεί να πολιτεύεται σαν να μην τρέχει τίποτα, αν και καταδικασθείς.
Μια ανήθικη πρακτική
Η Εύα Καϊλή προσπαθεί να επιστρέψει σε μια κανονικότητα και δηλώνει πως θέλει να αποτινάξει το στίγμα της κατηγορίας. Το αν θα τα καταφέρει ή όχι, μένει να το δούμε. Φυσικά ισχύει για εκείνη το τεκμήριο της αθωότητας, καθώς δεν έχει αποδειχθεί η ενοχή της. Αξιοσημείωτο είναι πως η κατηγορούσα αρχή δονείται ήδη από την παραίτηση του εισαγγελέα Μισέλ Κλεζ. Γιατί παραιτήθηκε ο κύριος αυτός τον περασμένο Ιούνιο; Διότι, όπως τόνισε η εισαγγελία, αναδύθηκαν στοιχεία που θα μπορούσαν να εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την αντικειμενικότητα της έρευνας. Ναι, αυτό λέει πολλά. Μια σημείωση εδώ: το να φτιάχνονται καριέρες πάνω στην καταστροφή ανθρώπων, συνιστά μια ανήθικη πρακτική, την οποία το σύστημα πρέπει να ελέγξει. Μέχρι στιγμής, η βελγική Δικαιοσύνη είναι εκτεθειμένη, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι η έρευνα δεν εξελίχθηκε by the book και ενδεχομένως να καταπατήθηκαν τα δικαιώματα κατηγορούμενων, κάτι που ο νομικός πολιτισμός μας δεν επιτρέπει.
Η υπόθεση της Εύας Καϊλή έχει ακόμα δρόμο. Σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο, που ασχολήθηκε ελέω εμπλοκής Ιταλών πολύ με το Qatargate, για τα θέματα του Εμιράτου, στην Ελληνίδα ευρωβουλευτή είχε δοθεί συγκεκριμένη «γραμμή» από τον Υπατο Εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, Ζοζέπ Μπορέλ. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βέβαια, Πίτερ Στάνο, αντέκρουσε τα όσα ειπώθηκαν από τους συνηγόρους της Εύας Καϊλή, λέγοντας πως ο Ζοζέπ Μπορέλ «δεν της μίλησε ποτέ για το Κατάρ». Οπως και να έχει, η πολιτική διάσταση του θέματος δημιουργεί συνεχώς άλλα δεδομένα, που αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσουν τις εισαγγελικές αρχές σε αναδιπλώσεις, όπως ήταν η παραίτηση –για αρχή– του Μισέλ Κλεζ. Σε ευνομούμενες κοινωνίες, τους πολίτες στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν τους ενδιαφέρουν διαχρονικά οι καριέρες των γραφειοκρατών, αλλά η αλήθεια. Ας την αφήσουν λοιπόν να λάμψει για μια υπόθεση που πληγώνει το κύρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο «δυσκολεύεται» να ρυθμίσει μια και καλή τα θέματα του lobbying.
