Έχοντας κατοχυρωθεί ως βασικός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα αλλά και ως ο αρθρογράφος που μεταφέρει θέσεις και σκέψεις που είναι προς δημοσίευση του πρώην –τέως για ορισμένους– προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Θανάσης Καρτερός εξαπολύει επίθεση κατά του Στέφανου Κασσελάκη αλλα και κατά «πρώην συνοδοιπόρων» για τη στάση που τηρούν.
Ο Θανάσης Καρτερός υποστηρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όμως επεξηγεί τις κινήσεις του πρώην προέδρου του κόμματος, ειδικά την προτροπή για προσφυγή σε εκλογές για την ανάδειξη προέδρου, όπως αυτή καταγράφηκε την ημέρα που ξεκινούσε το Συνέδριο.
Πιο συγκεκριμένα δηλώνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είδε τι συμβαίνει στο κόμμα και μίλησε. Όπως τονίζει «πήρε αποστάσεις από ορισμένα φαινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από κάποια σοβαρά, ας τα πούμε επίμαχα, σημεία στην πολιτεία του προέδρου του», θέτοντας το ερώτημα: «Μπορεί τελικά κάποιος να είναι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να χειροκροτεί τον Κασσελάκη; Αν όχι, άσχημα τα μαντάτα...»
Με απλά λόγια, ο Θανάσης Καρτερός έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χωρισμένος στα δύο. Και ότι η… πολιτεία του Στέφανου Κασσελάκη αποτελεί την αιτία αυτού του διχασμού. Ότι όσα πράττει απέχουν της λογικής του κόμματος που ο Αλέξης Τσίπρας επί της ουσίας δημιούργησε, ενώ παράλληλα προχωρεί και σε σύγκριση των δύο προσώπων. Του πρώην και του νυν.
Η αναφορά του κάτι περισσότερο από χαρακτηριστική:
«Μπορεί όμως στην πολιτική το προφανές να είναι υποτιμημένο, αλλά για όποιον έχει μάτια, αυτιά και κρίση το φαίνεσθαι συνήθως αποκαλύπτει το είναι. Βλέπεις ας πούμε πώς στέκεται, μιλάει, πράττει ένας πολιτικός και καταλαβαίνεις πολλά, αν όχι και όλα, γι’ αυτόν. Κανένα Instagram, κανένα σενάριο και καμιά σκηνοθεσία δεν μπορεί να το καταργήσει αυτό».
Το καρφί κάτι περισσότερο από εμφανές. Ίσως και κάτι περισσότερο από καρφί. Η σύγκριση που επιχειρείται είναι συγκεκριμένη, όπως και το ποιους αφορά. Στον ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δεν έχει κλείσει. Όλα είναι ανοιχτά και απλά υπάρχει μια εκεχειρία ίσως μέχρι τις ευρωεκλογές, αν και αυτό τίθεται ήδη υπό αμφισβήτηση.
Ο Θανάσης Καρτερός απλά το ενισχύει μέσα από το άρθρο του στην εφημερίδα «Αυγή». Όπως και το ότι ο Αλέξης Τσίπρας καταγράφει πλέον φίλους και… εχθρούς. Αυτούς τους «πρώην συνοδοιπόρους», όπως τους αποκαλεί ο Θανάσης Καρτερός, οι οποίοι έσπευσαν να… κρεμάσουν στα μανταλάκια τον πρώην αρχηγό τους.
«Εμφανής», σημειώνει ,«εμπάθεια από χθεσινούς συνοδοιπόρους, που σπεύδουν να τον νουθετήσουν με μπηχτές, σπόντες, δίκοπα άρθρα και τετράκωπες πλεύσεις. Και συμβουλές βεβαίως. Να μην αυτοκτονήσει! Δεν είναι περίεργο που προτιμούν τα φανταστικά ταξίδια στις έλικες του εγκεφάλου του, παραγνωρίζοντας τα προφανή».
Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού
«Σε όσα γράφονται τελευταία για τον Τσίπρα υπάρχει εμφανές πλεόνασμα σεναρίων. Πού το πάει, τι σχεδιάζει, αν θα δημιουργήσει κόμμα, αν θα γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος. Εμφανής επίσης εχθρότητα μέχρι δολοφονίας χαρακτήρα από τους γνωστούς αντιπάλους. Εμφανής, τέλος, εμπάθεια από χθεσινούς συνοδοιπόρους, που σπεύδουν να τον νουθετήσουν με μπηχτές, σπόντες, δίκοπα άρθρα και τετράκωπες πλεύσεις. Και συμβουλές βεβαίως. Να μην αυτοκτονήσει!
Δεν είναι περίεργο που προτιμούν τα φανταστικά ταξίδια στις έλικες του εγκεφάλου του, παραγνωρίζοντας τα προφανή. Προφανής ο σκοπός. Μπορεί όμως στην πολιτική το προφανές να είναι υποτιμημένο, αλλά για όποιον έχει μάτια, αυτιά και κρίση το φαίνεσθαι συνήθως αποκαλύπτει το είναι. Βλέπεις ας πούμε πώς στέκεται, μιλάει, πράττει ένας πολιτικός και καταλαβαίνεις πολλά, αν όχι και όλα, γι’ αυτόν. Κανένα Instagram, κανένα σενάριο και καμιά σκηνοθεσία δεν μπορεί να το καταργήσει αυτό.
Τα προφανή, λοιπόν. Πρώτο, κύριο, βασικό, ο Τσίπρας είναι ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία, παράγραφος. Ούτε μια λέξη ή κίνησή του δεν υποδηλώνει ότι το κόμμα με το οποίο ταυτίστηκε έχει πρόθεση να το παρατήσει. Είναι μακριά νυχτωμένοι όσοι εύχονται ή επιδιώκουν τέτοιο διαζύγιο. Πρωτοβουλία εξόδου του ΣΥΡΙΖΑ από μια δύσκολη κατάσταση ήταν η τελευταία παρέμβασή του. Το δικαίωμά του να μιλάει άσκησε, ανεξάρτητα αν «ακούστηκε» από κάποιους που θα έπρεπε. Κάποια πράγματα παίρνει χρόνο για να «ακουστούν»...
Προφανές επίσης ότι πήρε αποστάσεις από ορισμένα φαινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από κάποια σοβαρά, ας τα πούμε επίμαχα, σημεία στην πολιτεία του προέδρου του. Είχε υποχρέωση να μιλήσει από τη στιγμή που έχει διαμορφώσει την άποψη ότι το κόμμα δεν πάει καλά; Ή έπρεπε να σωπάσει, γιατί οι «βάρβαροι είναι μια κάποια λύσις»; Κι αν δεν συμφωνεί κανείς με όσα λέει και κάνει ο Κασσελάκης, πρέπει να λογίζεται εσωτερικός εχθρός; Δεν πληρώθηκε αρκετά αυτή η λογική στο παρελθόν;
Αν, δηλαδή, δεν συμφωνεί κανείς με τον Τσίπρα, θα φωνάξει και σ’ αυτόν «κάτω τα χέρια...»; Η ομοφωνία δεκάδων χιλιάδων μελών για το πρόσωπο του προέδρου είναι διαβατήριο για την απαραίτητη ομοψυχία στις επερχόμενες μάχες; Μπορεί τελικά κάποιος να είναι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να χειροκροτεί τον Κασσελάκη; Αν όχι, άσχημα τα μαντάτα...»
