Τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε πιο κοντά τον Νίκο Ανδρουλάκη με τον Στέφανο Κασσελάκη για ένα νέο σοσιαλιστικό ξεκίνημα: εν προκειμένω όλοι καταλάβαμε ότι το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού, στο μυαλό πάντα των προέδρων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο αντι- μητσοτακισμός μέσω των «παρακολουθήσεων». Ένας σοσιαλισμός που φαίνεται ότι… ξεκινάει από τα Τέμπη, κάνει στάση στη Χαριλάου Τρικούπη και καταλήγει στη Κουμουνδούρου. Ένας σοσιαλισμός που έχει ιδεολογικό πρόσημο τη σκανδαλολογία και όραμα τις προανακριτικές.
Είναι προφανές, μετά από τη συνάντηση… κορυφής, ότι ο σοσιαλισμός είναι σε καλά χέρια. Αρκεί να εμβαθύνει κανείς στο διάλογο των δύο προέδρων για να καταλήξει στο συμπέρασμα. Είπε ο Στέφανος Κασσελάκης: «Ο καναπές σου είναι πιο άνετος από του Μητσοτάκη». Για να απαντήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης: «Γιατί είναι πράσινος»! Εικάζω ότι με τέτοια σύμπτωση απόψεων, όπως τουλάχιστον κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες, στην επόμενη συνάντηση δεν αποκλείεται οι δυο νεαροί σοσιαλιστές να μιλήσουν για το… πάπλωμα.
Γιατί, όπως πάνε, αυτοί θα βάψουν ακόμα και τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσαν, ώστε να γιατρέψουν τις ατέλειωτες πληγές αφού δεν βγήκαν από μέσα τους ποτέ. Το ουσιώδες σ’ αυτή την περίπτωση, κι αυτό αφορά κυρίως τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει να κάνει με το πόσο άνετα αισθάνεται ο Στέφανος Κασσελάκης στον πράσινο καναπέ του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά ότι τελικά το χάσμα των προηγουμένων χρόνων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ οφείλονταν σε… αβλεψία: ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάθισε στον καναπέ, είτε γιατί δεν τον πρόσεξε, είτε γιατί οι προκάτοχοι του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ τον είχαν… κρύψει.
Στην προκειμένη περίπτωση τα γιαουρτώματα και το κράξιμο των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, οι κρεμάλες στο Σύνταγμα και τα Λαϊκά Δικαστήρια, η χλεύη προς τον «Ολανδρέου» και το κρέμασμα στα μανταλάκια του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν θα υπήρχαν εφόσον όλοι οι διατελέσαντες πρόεδροι στο ΠΑΣΟΚ είχαν την οξυδέρκεια του Νίκου Ανδρουλάκη να βάλουν τον Αλέξη Τσίπρα να απλώσει το κορμί του στον πράσινο καναπέ. Για όσους δεν κατάλαβαν τι θα ακολουθήσει της συνάντησης, δεν έχουν παρά να αράξουν στους καναπέδες τους για να παρακολουθήσουν το γκροτέσκο θέαμα: για μια πολυθρόνα κι έναν καναπέ.
