Ένας πολιτικός αχταρμάς. Ή μάλλον καλύτερα ένας εντελώς απολιτίκ αχταρμάς. Που τα περιλαμβάνει όλους και όλα. Όχι με τη… συμπεριληπτική έννοια, αλλά με την καιροσκοπική, την ακραία πολιτική καιροσκοπική. Ο Στέφανος Κασσελάκης βουτά στην… κολυμπήθρα και τις προφητείες με την ίδια ευκολία με την οποία γράφει αναρτήσεις για τον Μανώλη Γλέζο καταλήγοντας στο «βαθιά ψυχή».
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ –υπενθυμίζουμε και πάλι όχι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκεί είναι ο Σωκράτης Φάμελλος– είναι με όλους και με όλα. Τάζει σε όλους και σε όλα –γνωρίζοντας ίσως πως δεν θα κληθεί να εφαρμόσει τίποτα από αυτά– αγκαλιάζει όποιον πετύχει στον δρόμο και έχει βάλει στο… μπλέντερ της ανύπαρκτης ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας ό,τι μπορεί να μπει.
Γιατί; Μα διότι βρήκε ένα κόμμα υπό διάλυση, το πήρε –με τη σαφή στήριξη του προκατόχου του που τώρα εμφανίζεται μετανιωμένος– και διαπίστωσε ότι είναι ένα κόμμα όπου όλοι κάνουν ό,τι πει ο αρχηγός. Ακόμη και αν τη μια ημέρα λέει άλλα και την άλλη τ’ ανάποδα. Ουδείς δίνει σημασία για την ουσία. Με την ίδια ευκολία που υποστηρίζουν το θαύμα της κολυμπήθρας και τον σταυρό που σχημάτισε το λάδι, με την ίδια πάλι ζητωκραυγάζουν για τον Μανώλη Γλέζο και τους… αγώνες του ινδάλματος του Παύλου Πολάκη, του Άρη Βελουχιώτη.
Και ποιον απασχολεί; Δεν θα απασχολούσε κανέναν παρά μόνο τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτούς που έχουν μείνει. Όμως το ζήτημα είναι πως είναι αρχηγός του κόμματος που σήμερα βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καθώς και ότι εν όψει ευρωκλογών, όπου παίζεται και το δικό του μέλλον στην πολιτική σκηνή όπως αυτός την εννοεί, πετά λάσπη, υιοθετεί fake news και επενδύει στην τοξικότητα και τον λαϊκισμό. Κυρίως όμως επενδύει στον διχασμό, έναν διχασμό ανάλογο με αυτόν που προκάλεσε στη χώρα η εμμονή της Αριστεράς του Αλέξη Τσίπρα να κάτσει στις καρέκλες της εξουσίας.
Όλη του η προεκλογική εκστρατεία έχει στηθεί πάνω στην τοξικότητα λόγω της αδυναμίας του ν’ απευθυνθεί στους πολίτες με έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Και της αδυναμίας να πείσει ότι διαθέτει ικανότητες να ηγηθεί ενός σχηματισμού που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση. Έτσι στην αμερικανική λογική κινούμενος καλύπτει τα κενά με ύβρεις, προσβολές και στοχοποιήσεις.
Αυτό που έχει κάνει στην Αριστερά ο Στέφανος Κασσελάκης δεν το κατάφερε χρόνια τώρα κανένας πολιτικός αντίπαλος. Την αποδόμησε πλήρως, την ίδια και την ιδεολογία της. την ηγεμονία που είχε αποκτήσει μέσα από αδιάφορες ουτοπικές φανφάρες. Τους έχει αναγκάσει να κάνουν τον… σταυρό τους ακόμη και αυτοί που δεν ήθελαν να ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο στη Βουλή. Να καταπίνουν αμάσητα τα περί κολυμπήθρας και σταυρού που σχηματίστηκε με το λάδι στη βάπτισή του. Και να τον χειροκροτούν όταν δηλώνει ότι «Τιμούμε τους αγώνες του Μανώλη Γλέζου για τη Δημοκρατία. Βαθιά ψυχή, βαθιά υπόκλιση στην ελευθερία, στη Δημοκρατία, στους αγώνες της Αριστεράς».
Και πατρίς, θρησκεία, οικογένεια –που δήλωσε πως δεν τη χαρίζει στη Δεξιά – και «ψυχή βαθιά» μαζί. Έτσι, για να… γουστάρουμε.
Υγ.: Ας ενημερώσει κανείς τον σύντροφο Αριστερό –αυτό το Σαββατοκύριακο, γιατί το προηγούμενο διάβαζε το Πιστεύω– ότι ο Μανώλης Γλέζος έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτά που έλεγε μάλλον δεν θέλουν να τα θυμούνται οι περισσότεροι σύντροφοι…
