Η υπεργενικευμένη πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία ότι η Δημοκρατία, η πρόοδος και η κοινωνική ευαισθησία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κομμάτων της Κεντροαριστεράς οφείλεται στην κομματική μονοκαλλιέργεια εκ μέρους τους ενός χώρου του οποίου τα παραγόμενα «προϊόντα» ταυτίζονται με τη χώρα.
Σ’ αυτά τα «χωράφια» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ καλλιεργήθηκαν τα στερεότυπα και οι μύθοι δεκαετιών που εξαιτίας τους η Ελλάδα βρέθηκε αντίστοιχες δεκαετίες πίσω και σε μερικές περιπτώσεις στο χείλος της καταστροφής. Και τώρα αποκαλύπτεται με τον πλέον δραματικό τρόπο, με αφορμή τις εξελίξεις στα δύο αυτά κόμματα, ότι η κομματική μονοκαλλιέργεια που έβλαψε το πολιτικό οικοσύστημα πλήττει τους «καλλιεργητές» του με τα ίδια «προϊόντα» που χρησιμοποίησαν ώστε αφενός να διαμορφώσουν συνειδήσεις και αφετέρου, με την τοξικότητά τους, να εξοντώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Δεν υπάρχει τίποτα παράδοξο συνεπώς στις πρακτικές αλληλοεξόντωσης που μετέρχονται σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και παραπέμπουν σε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».
Κάτι διαφορετικό θα συνιστούσε κορυφαία αντίφαση μη έχουσα σχέση με το ιστορικό αποτύπωμα του χώρου. Ούτε είναι παράδοξο «όλοι να βρίζουν τη θάλασσαν ενώ πταίει ο άνεμος».
Το παράδοξο είναι να πιστεύουν ότι πήραν αέρα τα μυαλά του Κασσελάκη και του Ανδρουλάκη, αντί να προβληματισθούν πώς γίνεται η άπνοια ιδεών να προκαλεί θαλασσοταραχή.
