Άλλο ένα Σαββατοκύριακο «αγωνιστικής εγρήγορσης» για τους επαγγελματίες της ανομίας, τους γνωστούς-αγνώστους των Εξαρχείων και των πανεπιστημίων. Σκηνικό γνωστό: επιθέσεις με μολότοφ, κυνηγητό στα στενά, ψευτοεπανάσταση με φόντο τον πανεπιστημιακό χώρο, που για άλλη μια φορά λειτούργησε ως ορμητήριο και καταφύγιο.
Η Νομική Σχολή Αθηνών, ένας χώρος αφιερωμένος στη γνώση και το δημόσιο συμφέρον, μετατρέπεται σταδιακά σε άντρο παραβατικότητας. Το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο -γιατί φυσικά σε κάθε σχολή χρειάζεται ένας «αυτόνομος» χώρος για… «αγωνιστικό καφέ»- ερευνήθηκε ξανά μετά από ένδειξη ανακατάληψής του από αγνώστους, λίγες μόλις μέρες αφότου είχε εκκενωθεί και ασφαλιστεί από τις αρχές. Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο πως ο χώρος αυτός συνδέεται άμεσα με τον άγριο ξυλοδαρμό του 42χρονου υποψήφιου διδάκτορα του ΕΚΠΑ μέσα στη σχολή, στις 30 Απριλίου.
Η συνέχεια ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Ύποπτες κινήσεις κοντά στη Νομική, προσαγωγές, και ύστερα η συνήθης απάντηση: οργανωμένες επιθέσεις με μολότοφ κατά αστυνομικών στην οδό Χαριλάου Τρικούπη. Εκεί όπου ομάδες κουκουλοφόρων εμφανίζονται από το πουθενά και δρουν ανενόχλητοι, ώσπου να εξαφανιστούν πάλι μέσα στα στενά των Εξαρχείων ή -γιατί όχι- πίσω από τον πάγκο κάποιας καφετέριας, παριστάνοντας τους μπάρμαν.
Το πιο εξοργιστικό; Όταν η αστυνομία εντόπισε ύποπτο που φέρεται να συμμετείχε στις επιθέσεις και τον καταδίωξε μέσα σε γνωστό κατάστημα, η αντίδραση δεν ήταν η σύλληψη ενός εγκληματία, αλλά… κατακραυγή για την είσοδο των ΜΑΤ στο μαγαζί. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι μέσα σε λίγα λεπτά τρεις αστυνομικοί τραυματίστηκαν σοβαρά σε άλλη επίθεση στην πλατεία Εξαρχείων.
Αυτό είναι το αφήγημα: οι «αγωνιστές» ρίχνουν μολότοφ, στήνουν ενέδρες, κάνουν καταλήψεις σε χώρους που δεν τους ανήκουν, και όταν συλληφθούν, γίνονται θύματα. Αν κάποιος τολμήσει να τους σταματήσει, είναι «καταστολή». Όταν τους αφήνεις ανεξέλεγκτους, είναι «ακαδημαϊκή ελευθερία».
Η υπόθεση της Νομικής είναι απλώς μια μικρογραφία του ευρύτερου προβλήματος: πανεπιστήμια που λειτουργούν σαν καταφύγια ακραίων στοιχείων, και γειτονιές όπως τα Εξάρχεια που μετατρέπονται σε άβατα.
Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με το θέατρο. Οι μάσκες έπεσαν. Άβατο υπάρχει μόνο στο Άγιο Όρος. Το πανεπιστήμιο δεν είναι γιάφκα. Και η πολιτεία δεν μπορεί πια να υποκρίνεται ότι δεν βλέπει.
