Ο Κυριάκος Βελόπουλος φαίνεται να ζει σε έναν δικό του, παράλληλο κόσμο, όπου κάθε πρόβλημα της χώρας μπορεί να λυθεί με… διαταγές προς την κυβέρνηση. Από την «πάταξη των λαθρομεταναστών» μέχρι την «αποκάλυψη όλων των ονομάτων που έλαβαν χρήματα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ», η ρητορική του θυμίζει περισσότερο τηλεοπτική παράσταση παρά σοβαρή πολιτική πρόταση. Η εμμονή του στο «push back» και στα «κλεισίματα ΜΚΟ» μοιάζει με επαναλαμβανόμενη διαφήμιση που κανείς πια δεν παίρνει στα σοβαρά.
Το πιο αστείο είναι η αυτοανακηρυγμένη του ικανότητα να βρει λύσεις εκεί που, όπως λέει, η κυβέρνηση αποτυγχάνει. Οι ανακοινώσεις του Βελόπουλου συχνά ακούγονται σαν ένα συνεχές «αν δεν μπορείτε εσείς, εγώ ξέρω», χωρίς καμία ανάλυση κόστους, εφικτότητας ή συνέπειας. Η πολιτική δεν είναι τηλεπαιχνίδι, αλλά ο ίδιος φαίνεται να ζει σε μια σκηνή όπου ο κάθε ισχυρισμός πρέπει να συνοδεύεται από δραματικές κραυγές και υπερβολές.
Στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τον εαυτό του ως μοναδικό υπερασπιστή της ελληνικής ταυτότητας, η λογική χάνεται πλήρως. Από τις «σφαγές Χριστιανών» μέχρι τη «κατάρρευση του πολυπολιτισμού», η γλώσσα του Βελόπουλου αναδίδει έναν μόνιμο πανικό και μια αίσθηση ότι η Ελλάδα κινδυνεύει καθημερινά, μόνο και μόνο για να προσφέρει στην οθόνη του «το σωστό αφήγημα». Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι πιο σύνθετη και οι λύσεις πολύ πιο απαιτητικές από έναν εύκολο λόγο μίσους και φόβου.
Κι όμως, ενώ το κοινό ίσως γελά ή αναρωτιέται, ο Βελόπουλος συνεχίζει να παρουσιάζεται σαν «ο μοναδικός που λέει την αλήθεια». Το αποτέλεσμα είναι ένα παραπολιτικό θέατρο που δεν προσφέρει τίποτα στην ουσιαστική συζήτηση για τη μετανάστευση, τη διαφθορά ή την κοινωνική συνοχή. Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτική υπευθυνότητα, όχι εκκλήσεις πανικού και τηλεοπτικές παραστάσεις, όσο δραματικές κι αν είναι αυτές.
