Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος επιδίδεται σε μια θεατρική οργή που μόνο πολιτικό μέγεθος δεν αποδεικνύει. Η δήλωσή του για την ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι μια ακατάπαυστη επανάληψη αποψιολογιών — αποφθεγμάτων χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και όχι επιχειρήματα. Η στάση αυτή δεν είναι κριτική, είναι πολιτική παντομίμα: πολύ θόρυβος, μηδενικό σχέδιο.
Ο λόγος του είναι μονότονος και επαναλαμβανόμενος: κατηγορίες, γενικεύσεις, και ένα διαρκές «εγώ τα βλέπω όλα», σαν να κατέχει αποκλειστικό προνόμιο πατριωτισμού. Αυτή η επαναληψιμότητα εκθέτει το πραγματικό πρόβλημα — όχι την κυβέρνηση, αλλά τον ίδιο: η πολιτική του στρατηγική βασίζεται στην ένταση των λέξεων και όχι στη βαρύτητα των επιχειρημάτων. Ο πολιτικός που αντικαθιστά τεκμήρια με κραυγές αποδέχεται τη μικροπολιτική ως μόνιμη τακτική.
Η ειρωνεία που συνοδεύει τις εμφανίσεις του καθιστά σαφές ότι ο Βελόπουλος έχει επιλέξει να υπηρετεί τον πολιτικό εντυπωσιασμό και όχι το δημόσιο συμφέρον. Κάθε νέα επίθεση γίνεται για να καλύψει την έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων και την απουσία ρεαλιστικής εναλλακτικής πολιτικής. Όταν η «αποτυχία» ανακοινώνεται ως κατηγορία από εκείνον που δεν προσφέρει λύσεις, γίνεται φτωχή ρητορεία, όχι υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Το πολιτικό παιχνίδι απαιτεί σοβαρότητα και ευθύνη — αρετές που ο Βελόπουλος συστηματικά παραδίδει στο θέαμα. Η χώρα χρειάζεται επιχειρήματα και σχέδιο, όχι καθημερινές παραστάσεις οργής. Η δημόσια σφαίρα απαιτεί από όσους μιλούν για πατρίδα να παρουσιάζουν προτάσεις και αποδείξεις· ο κύριος Βελόπουλος προσφέρει μόνο κραυγές.
