Κάθε δήλωση του Κυριάκου Βελόπουλου μοιάζει με σενάριο κινηματογραφικής υπερβολής: από τα καλώδια της Κύπρου μέχρι τις μίζες και τα «σκάνδαλα» που εμφανίζονται κάτω από κάθε πέτρα, η πραγματικότητα θυσιάζεται στο βωμό της εντυπωσιακής αφήγησης. Οι θεωρίες συνωμοσίας που στήνει είναι κλασικό παράδειγμα fake news πολιτικού τύπου, όπου η αίσθηση της κρίσης μετράει περισσότερο από τα πραγματικά στοιχεία.
Στη Μονή Σινά, η παραίτηση Δαμιανού μετατρέπεται σε διεθνή κρίση, με «τουριστική απειλή» και «κίνδυνο για ιδιοκτησία», δημιουργώντας φόβο χωρίς καμία αποδεικτική βάση. Η προσέγγιση αυτή τροφοδοτεί λαϊκιστικά αντανακλαστικά, προσφέροντας θέαμα αντί για ουσιαστική ανάλυση, ενώ η πραγματικότητα των γεγονότων αγνοείται πλήρως.
Στις διεθνείς σχέσεις με τη Λιβύη, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως «δευτερο-τρίτη και παρία», ενώ η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη και ανύπαρκτη στις διαπραγματεύσεις. Η εικόνα αυτή, που θυμίζει θεατρική σάτιρα, παρακάμπτει την πραγματική διπλωματική δράση της χώρας, επιτρέποντας στον λαϊκισμό και την υπερβολή να υπερισχύσουν της λογικής και των γεγονότων.
Τέλος, στην οικονομία, οι «αλχημιστές» υπουργοί και ο «Μυνχάουζεν» πρωθυπουργός συνθέτουν το σκηνικό σαρκαστικής υπερβολής. Αντί για ουσιαστική κριτική με στοιχεία, δεδομένα και ρεαλιστικές προτάσεις, ο Βελόπουλος προσφέρει ένα θέαμα γεμάτο θεωρίες συνωμοσίας, fake news και λαϊκισμό, αφήνοντας τους πολίτες με φόβο και απορία για την πραγματική πολιτική πραγματικότητα.
