Ο Κυριάκος Βελόπουλος ξαναβγήκε στο πολιτικό προσκήνιο, όχι για να πει κάτι ουσιαστικό, αλλά για να θυμίσει σε όλους γιατί παραμένει μια γραφική καρικατούρα εθνικής πολιτικής. Αφού πρώτα χαρακτήρισε τους Λίβυους «ξυπόλητους» – γιατί προφανώς η εξωτερική πολιτική του 21ου αιώνα πρέπει να γίνεται με λεξιλόγιο καφενείου – αναρωτήθηκε γιατί δεν στέλνουμε ρηματική διακοίνωση στην Τουρκία. Αγνοώντας, φυσικά, ότι η Ελλάδα έχει στείλει δεκάδες διαβήματα, επίσημες ανακοινώσεις και έχει ενεργοποιήσει κάθε διαθέσιμο διπλωματικό όπλο. Αλλά τέτοια «ψιλά γράμματα» δεν χωράνε στον λαϊκισμό made in Βελόπουλος.
Με μανιέρα που θυμίζει τηλεμάρκετινγκ έντασης, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης μοίρασε πάλι εθνικό πατριωτισμό σε φακελάκια: «εμείς δεν φοβόμαστε», «εσείς ξεφτιλίζετε τη χώρα», «καρπαζοεισπράκτορες»... Η Νέα Δημοκρατία έχει δείξει στην πράξη, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και συμμαχίες από τη Μεσόγειο ως τον Λευκό Οίκο, ποιος σέβεται και ποιος προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα. Ο Βελόπουλος απλώς φωνάζει — γιατί αυτό είναι πιο εύκολο από το να συμμετέχει σοβαρά.
Η κυβέρνηση δεν έχει να απολογηθεί για ρηματικές διακοινώσεις ή εθνική αξιοπρέπεια. Αντίθετα, έχει αποκαταστήσει τη θέση της χώρας διεθνώς, έχει οικοδομήσει μια σταθερή στρατηγική αποτροπής και έχει βάλει στο τραπέζι τα ελληνοτουρκικά σε κάθε ευρωπαϊκή ατζέντα. Αν ο Βελόπουλος νομίζει ότι οι σχέσεις με την Τουρκία λύνονται με μπλοκάκια και φωνές στο γυαλί, ας του θυμίσει κάποιος ότι το ΥΠΕΞ δεν είναι εκπομπή «στην υγειά μας».
Για μια ακόμη φορά, ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης επέλεξε να επιτεθεί όχι στους εχθρούς της χώρας, αλλά στην κυβέρνηση της χώρας. Γιατί έτσι λειτουργεί ο κακέκτυπος λαϊκισμός: αν δεν μπορείς να κάνεις εξωτερική πολιτική, τουλάχιστον κάνε φασαρία. Και αν τύχει να σε πάρουν στα σοβαρά, ακόμα καλύτερα. Δυστυχώς για τον ίδιο, αυτό συμβαίνει όλο και πιο σπάνια.
