Αν υπάρχει κάτι που δεν λείπει ποτέ από τον δημόσιο λόγο του Κυριάκου Βελόπουλου, αυτό είναι η φαντασία. Μια φαντασία πλούσια, σχεδόν ποιητική — μόνο που αντί για ρίμες, προσφέρει δράματα με γαλάζιες ακρίδες και κυβερνητικές συνωμοσίες που θυμίζουν ταινία Β’ διαλογής. Τώρα, σειρά είχε ο ΟΠΕΚΕΠΕ και οι πληρωμές του 2024. Μόνο που, όσο κι αν ψάξει κανείς, πιο εύκολα θα βρει τις «επιστολές του Ιησού» παρά τα στοιχεία που να στηρίζουν τις θεωρίες λαϊκισμού του προέδρου της Ελληνικής Λύσης.
Ο κ. Βελόπουλος φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά τον ρόλο του μόνιμου καταγγέλλοντος, χωρίς την υποχρέωση τεκμηρίωσης. Το μοτίβο γνωστό: ένας αόρατος εχθρός, ένα διεφθαρμένο σύστημα και η προσωπική του σταυροφορία εναντίον όλων. Όταν οι πολιτικές διαφωνίες μετατρέπονται σε γραφικές κραυγές, ο δημόσιος διάλογος χάνει κάθε νόημα — και οι πολίτες μένουν με ερωτήματα, αλλά χωρίς απαντήσεις.
Δεν είναι τυχαίο πως κάθε του παρέμβαση συνοδεύεται από βαριές εκφράσεις, μεταφορές και δραματοποιήσεις. Η πολιτική σοβαρότητα υποχωρεί μπροστά στην ανάγκη για τηλεοπτικό εντυπωσιασμό. Ούτε κουβέντα για προτάσεις, ούτε ίχνος εναλλακτικής σκέψης – μόνο σκιάχτρα και γενικεύσεις, ώστε το πρόβλημα να φαίνεται πάντα τεράστιο και ο ίδιος ο μόνος που το «βλέπει».
Αλλά ποιος έχασε τη σοβαρότητα για να τη βρει ο Κυριάκος Βελόπουλος; Η πολιτική του στρατηγική είναι σαφής: όσο λιγότερα ξέρει ο κόσμος, τόσο πιο εύκολα πιστεύει τα παραμύθια. Και αν σε κάποια σημεία αυτά τα παραμύθια μοιάζουν με καμπάνια προσωπικού θυμού και μικροπολιτικής καχυποψίας... ε, δεν φταίει αυτός. Φταίνε οι γαλάζιες ακρίδες.
