Ο Κυριάκος Βελόπουλος ξαναχτύπησε, καταγγέλλοντας – με το γνώριμο υπερπατριωτικό του πάθος – τη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων από την κυβέρνηση, γιατί, λέει, «αποθρασύνουν την Τουρκία». Προφανώς, για τον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης, η εγκατάσταση ανεμογεννητριών ή η περιβαλλοντική διαχείριση σε ελληνικές θαλάσσιες ζώνες αποτελεί απειλή… μεγαλύτερη κι από το τουρκικό ναυτικό. Όταν όμως τα επιχειρήματά του μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με ρητορική εξυπηρέτησης ρωσικών – και όχι ελληνικών – συμφερόντων, τότε το «πατριωτικό» αφήγημα αρχίζει να μπάζει νερά.
Η μανία του να κατασκευάζει εχθρούς, να ανακηρύσσει εθνικές ήττες και να φωνάζει για να τον ακούει το εκλογικό του κοινό, δεν είναι απλώς προβλέψιμη – είναι παρωχημένη. Όταν δεν έχεις να πεις τίποτα για το σήμερα, επιστρέφεις στο ίδιο κουρασμένο αφήγημα: ότι οι άλλοι είναι προδότες και μόνο εσύ αγαπάς την πατρίδα. Παλιό το κόλπο. Μόνο που πια δεν πουλάει.
Η Νέα Δημοκρατία, αντίθετα, ενισχύει την ελληνική παρουσία στη θάλασσα με έναν τρόπο που ενοχλεί τόσο την Άγκυρα όσο και όσους επενδύουν στη ρητορική της σύγκρουσης για λίγα ακόμα λεπτά δημοσιότητας. Τα θαλάσσια πάρκα δεν είναι ούτε «ψαροτόπια» ούτε «οικολογικά άλλοθι», όπως θα ήθελε να πιστεύει ο Βελόπουλος. Είναι εργαλεία κυριαρχίας, ανάπτυξης και περιβαλλοντικής διπλωματίας. Και αυτό, δυστυχώς για κάποιους, δεν χωράει σε πρωτοσέλιδα τρόμου και τηλεπωλήσεις πατριωτισμού.
Αλλά όταν έχεις χτίσει καριέρα πουλώντας «θεραπείες» και φοβικά αφηγήματα, είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα. Ο Βελόπουλος δεν ενοχλείται από την Τουρκία — ενοχλείται από την κυβερνητική σοβαρότητα που του χαλάει το σενάριο. Και όσο η Ελλάδα ενισχύει τη διεθνή της θέση με σύνεση και σταθερότητα, ο ίδιος θα παραμένει θεατής. Στην πολιτική – όχι στα πάνελ.
