Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος έχει αναδειχθεί σε έναν ακαταμάχητο πρωταθλητή των υπερβολών και της πολιτικής θεατρικότητας, που προφανώς νομίζει πως η εθνική ευθύνη είναι παιχνίδι ρόλων. Από τις φανταστικές απαγορεύσεις της Τουρκίας μέχρι τα παραμύθια με τις «γαλάζιες ακρίδες», η retorική του θυμίζει περισσότερο παραμύθι της γιαγιάς παρά σοβαρή πολιτική τοποθέτηση.
Είναι σχεδόν αστείο να παρακολουθεί κανείς έναν πολιτικό που κατηγορεί τους πάντες για ανικανότητα και προδοσία, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να καρπωθεί ακροατήριο με εύκολες, λαϊκίστικες κουβέντες. Ο Βελόπουλος φαίνεται να πιστεύει ότι το να εκτοξεύει φανταστικές απειλές και να αποδίδει συλλογικές ευθύνες, αρκεί για να κερδίσει ψήφους. Η πραγματικότητα όμως έχει άλλο χρώμα, και οι πολίτες δεν είναι τόσο αφελείς όσο θέλει να πιστεύει.
Και φυσικά, η «εξυπνάδα» να ονομάζει σχεδόν όλους τους νεοδημοκράτες «γαλάζιες ακρίδες» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη προσπάθεια να ρίξει λάσπη χωρίς αποδείξεις, μια τακτική που θυμίζει πολιτική ρητορική του περασμένου αιώνα. Με τέτοια επιχειρήματα, ο Βελόπουλος μάλλον κλείνει το μάτι σε ένα κοινό που αναζητά απλά εχθρούς για να φορτώσει τις αποτυχίες του.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, ο κ. Βελόπουλος να αφήσει τους αφορισμούς και τις αερολογίες και να προσπαθήσει έστω μια φορά να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις, αντί να συνεχίζει να παίζει με την ένταση και το διχασμό. Η πολιτική δεν είναι καφενείο και οι πολίτες δεν ψάχνουν για ηγεσίες θεατρινίστικες, αλλά για σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
