Δυστυχώς η Διακήρυξη Αθηνών έχει πάψει να υπάρχει εδώ και καιρό... Και η Τουρκία φροντίζει με κάθε τρόπο να μας το θυμίζει... Από τις πρόσφατες απειλές για την πόντιση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και τη δήλωση Ερντογάν ότι είναι «ιδιοκτήτες της γεωγραφίας της περιοχής» (μήνυμα που δεν απευθυνόταν μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο Ισραήλ) έως την τελευταία ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, που βάφτιζε, για μία ακόμα φορά, τους Ελληνες μουσουλμάνους «Τούρκους», κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης!
Η Τουρκία πάντα έγραφε στις… αιματοβαμμένες μπότες της τη Συνθήκη της Λωζάνης. Να θυμηθούμε ότι στη Συνθήκη της Λωζάνης, ο προσδιορισμός της μειονότητας στη Δυτική Θράκη γίνεται με ρητή αναφορά σε θρησκευτικά και όχι εθνοτικά κριτήρια. Ετσι, οι μουσουλμάνοι κάτοικοί της δεν αναφέρονται ως «τουρκική μειονότητα» αλλά ως «μουσουλμανική», ενώ αντίθετα οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου αναφέρονται ως «Ελληνορθόδοξοι». Επίσης, η μειονότητα στη Δυτική Θράκη είναι πολυπολιτισμική και περιλαμβάνει τουρκογενείς μουσουλμάνους, Πομάκους (σλαβόφωνους μουσουλμάνους) και Ρομά μουσουλμάνους. Άρα, ο χαρακτηρισμός «τουρκική μειονότητα» αποκλείει ή συγκαλύπτει την ύπαρξη των άλλων εθνοπολιτισμικών ομάδων.
Όμως, η τουρκική προπαγάνδα, προσπαθώντας να παραπληροφορήσει τη διεθνή κοινή γνώμη, μας κατηγορεί για «παραβιάσεις» της Συνθήκης... Συμβαίνει, δηλαδή, αυτό που λέει ο λαός μας «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης»! Δείτε πώς και πού έχει κάνει «κουρελόχαρτο» η Αγκυρα τη Συνθήκη της Λωζάνης:
Πρώτα απ’ όλα στα δικαιώματα των Ελλήνων της Πόλης. Πώς;
-Το 1942 εφαρμογή δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων, όπως του φόρου περιουσίας (varlık vergisi).
-Το 1955 (Σεπτεμβριανά): Οργανωμένες βιαιοπραγίες κατά των Ελλήνων της Πόλης, με καταστροφή περιουσιών, ναών και σχολείων.
-Το 1964: Μαζικές απελάσεις χιλιάδων Ελλήνων, παρά την κατοχύρωση παραμονής τους από τη Συνθήκη.
-Κατάργηση ελληνικών σχολείων και περιορισμός στη λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Θεολογικής Σχολής Χάλκης.
Όλα τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με τα άρθρα 37 έως 44 της Συνθήκης.
Ακόμα, παραβιάστηκαν τα δικαιώματα των Ελλήνων Ίμβρου και Τενέδου και συγκεκριμένα όσα αναφέρονται στο άρθρο 14 της Συνθήκης. Συγκεκριμένα:
-Η τοπική αυτοδιοίκηση των Ελλήνων στα δύο αυτά νησιά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
-Το 1964, με αφορμή την ένταση στο Κυπριακό, η Τουρκία κατάργησε το ειδικό διοικητικό καθεστώς τους.
-Εκτόπισε μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού και εγκατέστησε Τούρκους εποίκους.
-Ίδρυσε ανοικτές αγροτικές φυλακές στην Ιμβρο, κάτι που άλλαξε δραστικά τη δημογραφική φυσιογνωμία του νησιού.
-Εκλεισε τα ελληνικά σχολεία και διέλυσε τις κοινότητες.
Έτσι, έως τις αρχές του 2000, η ελληνική παρουσία στα νησιά αυτά σχεδόν εξαφανίστηκε.
Αλλά, ακόμα και στο θέμα της Κύπρου, με βάση το άρθρο 20 της Συνθήκης της Λωζάνης, υπάρχει ρητή παραίτηση της Τουρκίας από κάθε δικαίωμα επί της Μεγαλονήσου. «Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου, η οποία είχε ανακηρυχθεί από τη Μεγάλη Βρετανία στις 5 Νοεμβρίου 1914», αναφέρει το άρθρο 20. Η Βρετανία είχε ήδη προσαρτήσει μονομερώς την Κύπρο το 1914, αλλά με τη Λωζάνη η Τουρκία το αποδέχεται επίσημα. Άρα, η Τουρκία δεν νομιμοποιείται πλέον να προβάλλει οποιοδήποτε δικαίωμα επί της Κύπρου.
Βέβαια, η Τουρκία για να δικαιολογήσει τον «Αττίλα» επικαλείται τη Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960, με την οποία υποτίθεται ότι της δόθηκε δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης για να προστατέψει την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Όμως η Συνθήκη Εγγυήσεως δεν αναιρεί τη ρητή παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα της Λωζάνης. Η παρέμβαση δεν ήταν προσωρινή και ξεπέρασε τον σκοπό της, αφού οδήγησε σε διχοτόμηση του νησιού και μονομερή ανακήρυξη κράτους.
Υγ.: Τα παραπάνω είναι προς ενημέρωση και εκείνων από τους συμπατριώτες μας, οι οποίοι μιλούν για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού όσων μουσουλμάνων θέλουν να ακολουθούν τα κελεύσματα της Άγκυρας. Πράγματι, κάποιος ατομικά μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει. Δεν μπορούν όμως συλλογικά κάποιοι να αυτοπροσδιοριστούν εθνοτικά σε αντίθεση με διεθνείς συνθήκες, γιατί τότε αυτές δεν θα είχαν κανένα νόημα και σε πολλά σημεία του πλανήτη ο χάρτης θα έπρεπε να ξανασχεδιαστεί... Και αυτό στην ιστορία, όποτε συνέβη, συνήθως αντί με μελάνι ο νέος χάρτης σχεδιάστηκε με αίμα…
