Από αυτήν τη στήλη είχαμε εκφράσει την άποψη (χωρίς να είμαστε ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι μόνοι που τη διατυπώσαμε) ότι η συμμαχία με το Τελ Αβίβ είναι μονόδρομος και για την Ελλάδα και για την Κύπρο.
Εχει εξελιχθεί όμως σε μονόδρομο και για το Ισραήλ. Και αυτό γιατί το Ισραήλ έχει στρατηγικό συμφέρον να διασφαλίσει την ομαλή ροή του φυσικού αερίου του προς την Ευρώπη, μέσω Κύπρου και Ελλάδας. Αλλά και την αποτροπή του ελέγχου από την Τουρκία κρίσιμων θαλάσσιων περιοχών, που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα ενεργειακά έργα του, όπως το Great Sea Interconnector, το έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Έργο το οποίο είχε «παγώσει» εξαιτίας της προκλητικής στάσης της Τουρκίας, αλλά ενεργοποιείται και πάλι μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη, Νετανιάχου, Χριστοδουλίδη και το ενδιαφέρον που έχουν γι’ αυτό η ΕΕ (η οποία το χρηματοδοτεί), η Γαλλία (εταιρεία της οποίας κατασκευάζει το καλώδιο της διασύνδεσης) και οι ΗΠΑ, που μετέχουν στο σχήμα 3+1 (συνεργασία Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου και ΗΠΑ). Βέβαια, στην τελευταία συνάντηση Γεραπετρίτη-Φιντάν, στο θέμα αυτό, απλώς διαπιστώθηκε το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές.
Η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ισραήλ και ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε στρατιωτική εμπλοκή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία...
Η ισλαμιστική ηγεσία της Τουρκίας είχε φροντίσει εδώ και πολλά χρόνια να ξεκαθαρίσει πώς αντιμετωπίζει γεωπολιτικά το Ισραήλ... Δεν είναι μόνο ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του Ερντογάν που προσδιορίζει –ενίοτε– την εξωτερική πολιτική της γείτονος... Τους βασικούς άξονες τους έχει χαράξει –και τους ακολουθούν πιστά– εδώ και χρόνια με βάση τα όσα έχει γράψει ο Αχμέτ Νταβούτογλου στη βίβλο του τουρκικού ισλαμοεθνικιστικού αναθεωρητισμού για το «Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας».
Ο πρώην υπ. Εξωτερικών αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως περιφερειακό ανταγωνιστή. Υποστηρίζει δε ότι η συμμαχία Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου αποτελεί πρόκληση για τα τουρκικά συμφέροντα.
Μάλιστα, την εποχή που έγραφε το βιβλίο, ο Νταβούτογλου ανέλυε τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, εκφράζοντας ανησυχίες για την εξάρτηση της Τουρκίας από τις στρατηγικές του Ισραήλ, παρά την ιστορική παρουσία της Τουρκίας στην περιοχή.
Ο Νταβούτογλου έγραφε ακόμα ότι η συνεργασία που είχε τότε η Αγκυρα με το Τελ Αβίβ μπορεί να οδηγήσει σε αποξένωση της Τουρκίας από τον μουσουλμανικό κόσμο και να περιορίσει τον ρόλο της ως ηγέτιδας δύναμης στο σουνιτικό Ισλάμ.
Επιπλέον, υπογράμμιζε την ανάγκη η Τουρκία να αναλάβει ηγετικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο, χωρίς να επιτρέπει σε άλλους γεωπολιτικούς παίκτες, όπως το Ισραήλ, να επηρεάζουν τις στρατηγικές της επιλογές.
Όλα τα παραπάνω τα έγραφε ο Νταβούτογλου πριν από το 2010 (το βιβλίο του εκδόθηκε τον Μάιο του 2010). Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στα τέλη της δεκαετίας του 2010 η συμμαχία Τουρκίας-Ισραήλ έδειχνε πως είχε φτάσει στα όριά της, με τη βαθμιαία ρήξη των σχέσεών τους με την ισραηλινή επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας το 2008, με τους λεκτικούς διαξιφισμούς στο Νταβός το 2009 και με το «θερμό» επεισόδιο στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» το 2010.
Η σύγκρουση, λοιπόν, Τουρκίας-Ισραήλ δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία»! Είναι νομοτελειακή (άσχετα αν μετατραπεί ή όχι σε «θερμή»). Γι’ αυτό και η συμμαχία του Ισραήλ με τον ελληνισμό είναι μονόδρομος και για το Τελ Αβίβ!
