πρωθυπουργόνειρο (ο) - η προσδοκία κάποιου να γίνει πρωθυπουργός ενώ δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα «δεν λέω, αστείο το πρωθυπουργόνειρο του Νικόλα, αλλά έπρεπε να τον άκουγες τότε που πίστευε ότι μπορεί άνετα να παίξει στο NBA» ΣΥΝ κασσελάκης, ανδρουλάκης
Θα μείνει με το... απωθημένο
Σε μια χώρα στην οποία έγινε πρωθυπουργός κάποιος σαν τον σύντροφο Αλέξη Τσίπρα πολλοί είναι οι συμπολίτες που μπορούν να ελπίζουν ότι έχουν ελπίδες να καταφέρουν κάτι αντίστοιχο. Ο Νικόλας ο Ανδρουλάκης φοβάμαι ότι δεν είναι ένας από αυτούς. Ομως, παρά την προφανή απουσία ικανοτήτων, ο ηγέτης του Δουδωνή φαντάζεται τον εαυτό του στον πρωθυπουργικό θώκο αν και ταυτοχρόνως μοιάζει να φοβάται πως υπάρχει κίνδυνος να μην τα καταφέρει εξαιτίας της αδυναμίας του εκλογικού σώματος να καταλάβει το μεγαλείο του. «Οταν ο πολίτης καταλάβει ότι είμαι και είμαστε οι πιο χρήσιμοι, θα γίνω πρωθυπουργός», είπε με τη σιγουριά του ανθρώπου που είναι έτοιμος να ρίξει σε άλλους το φταίξιμο για την αποτυχία του. Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι ο λαός κάποια στιγμή καταλάβει τη χρησιμότητα του κραταιού Νικόλα, αρκεί πρώτα να καταφέρει να του βρει έστω και ένα, ακόμα και το πιο μικρό, προτέρημα.
Μπλουζάκια
Τελικά, η κατάληξη του σόου του Παπατζή από το Μαϊάμι με την παρουσίαση του «πόθεν έσχες» ήταν συριζαίοι να κατηγορούν άλλους συριζαίους για ύποπτες συνδιαλλαγές με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το μόνο που μένει να κάνει ο Στέφανος είναι να εμφανιστεί με (προφανώς κολλητό) t-shirt το οποίο θα γράφει «Στις 9 Ιουνίου ψηφίζουμε όλοι Νέα Δημοκρατία».
Δίνει μόνος του συγχαρητήρια στον εαυτό του
Αν κανείς σκεφτεί ότι σε κάθε του εμφάνιση μας διαβεβαιώνει ο ίδιος για την εντιμότητα και τις ικανότητές του δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο που ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα κάθισε και έγραψε διθυραμβική κριτική στο Google για καφέ (ή εστιατόριο ή κάτι ενδιάμεσο) των Σπετσών, το οποίο εν μέρει του ανήκει. Εχει καταλάβει καλά ότι αν δεν βρίσκεται κανείς να πει καλά λόγια για σένα, πες τα εσύ για τον εαυτό σου, όλο και κάποιος θα τσιμπήσει.
Μισές δουλειές
Κάθε εισβολή της αστυνομίας σε υπό κατάληψη (δηλαδή κλεμμένο) κτήριο είναι ένα καλό νέο. Φοβάμαι όμως ότι όταν δεν συνοδεύεται από συλλήψεις και τιμωρίες των καταληψιών (κλεφτών) τότε πρόκειται απλώς για θεραπεία των συμπτωμάτων, η οποία δεν αντιμετωπίζει την ασθένεια της αντικοινωνικής συμπεριφοράς των κακομαθημένων συμπολιτών που παίζουν επανάσταση.
