Η υποχρέωση υποβολής δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης (το περιβόητο «πόθεν έσχες») καθιερώθηκε το 1964 με τον Νόμο 4351, ο οποίος είχε τίτλο «Περί προστασίας της τιμής του πολιτικού κόσμου της χώρας» και αφορούσε μόνο τον πρωθυπουργό, τους αρχηγούς και κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των κομμάτων, υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς υπουργείων και διοικητικούς υπαλλήλους πρώτου ή αντίστοιχου βαθμού, καθώς και συζύγων και τέκνων. Εισήχθη, επίσης, το αξιόποινο της παράλειψης υποβολής της σχετικής δήλωσης και της υποβολής ανακριβούς δήλωσης (άρθρα 3 και 5).
Το 1987 αντικαταστάθηκε με τον Νόμο 1738, ο οποίος θέσπισε νέο πλαίσιο και επεκτάθηκε και σε άλλα στελέχη της διοικήσεως. Ο νόμος αυτός τροποποιήθηκε το 1996 με το νόμο 2429, οπότε διευρύνθηκε ο κατάλογος των υπόχρεων και περιελήφθησαν για πρώτη φορά οι δικαστικοί και οι εισαγγελικοί λειτουργοί. Το 2003, ο Νόμος 3213 εισήγαγε νέο πλαίσιο υποβολής και πιο αυστηρό κυρωτικό πλαίσιο και διεύρυνε ακόμη περισσότερο τον κατάλογο υπόχρεων. Εκεί εισήχθη και η περιβόητη τροπολογία Τσίπρα - Παπαγγελόπουλου που σήμερα ταλαιπωρεί τον οπλίτη Κασσελάκη. Ο νόμος αυτός υπέστη εκτεταμένο λίφτινγκ το 2023 με το Νόμο 5026. Πόσοι πολιτικοί έχουν καταδικαστεί αυτά τα ακριβώς 60 χρόνια; Απ’ όσο ξέρω, μόνο ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Ακης Τσοχατζόπουλος, οι οποίοι μάλιστα δικάστηκαν παρεμπιπτόντως για παρατυπίες και όχι εξαιτίας αυτών. Σε τι εξυπηρετεί λοιπόν το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο, όταν η διαρκής διεύρυνση της λίστας υπόχρεων επί της ουσίας ακυρώνει τη ratio του νόμου, η οποία παραμένει «η προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου της χώρας»;
