Αν βάλεις ανάκατες τις λέξεις «ανάσα, φιλί, χάδι, άνθρωπος, ψυχή, ενσυναίσθηση, νοιάζομαι, πόνος, δάκρυ, λίγο ακόμη, Θεέ μου, αναλγησία, βλέμμα, γιατρός, επιστήμη, τέρας, απονιά, καρκίνος, τέλος, απάνθρωπος, φάρμακα, πατέρας μου, μητέρα μου, εγώ» φτιάχνεις ένα ωραιότατο κείμενο, τρυφερό και δακρυσμένο για να πεις πόσο άδικη είναι η αρρώστια και πόσο ψυχρά κυνική η επιστήμη.
Ο σάλος που ξέσπασε από τις δηλώσεις του Πνευματικού δεν έγινε η αφορμή για να εμβαθύνουμε στις αλήθειες για το πεπερασμένο της ζωής, έγινε όμως η καύσιμη ύλη για αντιπολίτευση του αισχίστου είδους. Έλα όμως που στην ψηφιακή εποχή μας τίποτα δεν πάει χαμένο και ανασύρθηκαν ήδη παλαιότερες και πανομοιότυπες δηλώσεις της κυρίας Λινού, η οποία έλεγε «αν δείτε στις οικογένειες των γιατρών –και των μεγαλύτερων γιατρών, θα έλεγα, των σοφών γιατρών– δεν τείνουμε να παρατείνουμε τη ζωή των αγαπημένων μας, δεν επιλέγουμε οι ίδιοι να παραταθεί η ζωή μας, όταν είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία».
Ο Μητσοτάκης απομάκρυνε τον δικό του γιατρό, ο Τσίπρας με τη δική του τι θα κάνει; Η λύση να τραγουδάει θα σπάσω κούπες για τα λόγια που ’πες δεν μου φαίνεται κακή, ειδικά αν συνδυαστεί και με τίποτα mees culpes ακόμη…
