Ωραίο το παραμύθι του «θυμωμένου» Ανδρουλάκη για τα διαπλεκόμενα αλλά δεν έχει δράκο.
Μπορεί να σκίζει το «άδειο» πουκάμισό του ότι δήθεν «δεν συμβιβάστηκε με τη διαπλοκή» αλλά μάλλον άλλο θέλει να πει ο… ποιητής εκ του προχείρου.
Μια χαρά τον στήριξαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα (σ.σ.: για να μην υπάρχει παρεξήγηση, δεν υπονοούμε ότι ήθελε κάτι τέτοιο ή ότι αυτό έγινε σε συνεννόηση) και μάλιστα δεν το έκρυψαν! Είναι αυτό που… λέει και το δημώδες, θέλει η διαπλοκή να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.
Για την ιστορία και επειδή ως γνωστόν η χώρα μας είναι ένα μεγάλο χωριό, βοά η δημοσιογραφική, πολιτική και επιχειρηματική πιάτσα ότι το άσβεστο μίσος ενός ισχυρού επιχειρηματία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον οδήγησε στο… απονενοημένο: να στηρίξει με νύχια και με δόντια τον Νίκο Ανδρουλάκη, στον οποίο μάλλον έβλεπε τον ερχόμενο «Μεσσία» της πολιτικής ζωής.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Μόλις αυτός ο καλός άνθρωπος και μύστης της διαπλοκής κατάλαβε ότι ο Ανδρουλάκης ήταν… Αστραχάν τον άφησε στο έλεος των δελφίνων και τώρα τρέχει και δεν φτάνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να σώσει την καρέκλα του. Χλωμό, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Επιμύθιον: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, στο τέλος, τον τρώνε οι κότες της διαπλοκής.
