Ο Νίκος Ανδρουλάκης σύρθηκε σε μια απόφαση που δεν ήθελε να λάβει. Προκήρυξε εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού την ώρα που ευελπιστούσε ότι θα πάει τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο του 2025 ώστε να καταφέρει να αλλάξει το σε βάρος του κλίμα εντός του ΠΑΣΟΚ και να… ξεχαστεί η ήττα των ευρωεκλογών. Μπορεί να επιχείρησε να βγει στην επίθεση και να κατηγόρησε τους πάντες –εκτός από τον εαυτό του– για την ήττα στις ευρωεκλογές, επί της ουσίας όμως έδειξε ότι δεν τραβάει άλλο. Το «δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε» της Μελίνας Μερκούρη προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτήν τη φορά είναι προσωποποιημένο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έπεισε τους ψηφοφόρους, δεν άρεσε και επίσης κατάφερε να χάσει από τον Στέφανο Κασσελάκη την ώρα που δήλωνε πως θα κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται μπροστά σε μια εσωκομματική αναμέτρηση την οποία του επέβαλαν τα στελέχη του, έχει να αντιμετωπίσει σκληρή κριτική μετά από δύο εκλογικές μάχες στις οποίες δεν κατάφερε να εισπράξει την πρώτη φορά από την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη δεύτερη –στις ευρωεκλογές– από τη φθορά της κυβέρνησης και τη νέα πτώση της Κουμουνδούρου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε το ΠΑΣΟΚ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ στην τοξικότητα και τον λαϊκισμό. Ακολούθησε το ίδιο μοτίβο και το ακολουθεί και σήμερα. Η ανακοίνωση της Χαριλάου Τρικούπη για το δήθεν «χαμένο» βαγόνι του συρμού της τραγωδίας των Τεμπών, λίγο μετά την άθλια ανάρτηση του Στέφανου Κασσελάκη, είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που φτιάχτηκε με γνώμονα την πλειοδοσία σε καταγγελίες, αφηγήματα και σενάρια φαντασίας.
Οι πομπώδεις ανακοινώσεις περί… σοβαρής αντιπολίτευσης χάθηκαν στην τοξική αντιπαλότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην προσπάθεια κατάκτησης μιας δεύτερης θέσης που θα μπορούσε να κατακτηθεί εάν η Κουμουνδούρου και ο Στέφανος Κασσελάκης μείωναν ακόμη περισσότερο το ποσοστά τους. Αυτό έγινε, όμως το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη δεν κατόρθωσε να υπερκεράσει ούτε το κόμμα του Στέφανου της Ελλάδας με τις σέλφι και τις αγκαλιές. Μονίμως συνοφρυωμένος, σχεδόν τσατισμένος με κάτι, χωρίς πρόγραμμα που να έχει ουσία, κατηγορούσε τους πάντες όπως και τώρα. Μάλιστα στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ έφτασε εκτός από τους… συντρόφους του να κατηγορεί και τα Μέσα Ενημέρωσης –αγαπημένο θέμα των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ– υποστηρίζοντας πως δεν πρόβαλλαν το πρόγραμμά του.
Και αυτό την ώρα που και ο ίδιος επέλεξε –και στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2023 και σε αυτή των ευρωκλογών– να δαπανά το 90% του χρόνου και των παρεμβάσεών του σε μια υπόθεση που δεν πείθει, ειδικά ως προς το σκέλος της παραβίασης του κράτους Δικαίου. Δημιούργησε μια κλειστή ομάδα στη Χαριλάου Τρικούπη, ελάμβανε μόνος του αποφάσεις προκαλώντας αντιδράσεις εντός του κόμματος. Ουδείς ξεχνά την περίπτωση των μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Έβαλε το ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσει το νομοσχέδιο αφήνοντας κορυφαία στελέχη του κόμματος να κοιτούν με αμηχανία ακόμη και φυσικά να αδυνατούν να δικαιολογήσουν τη στάση αυτή. Όπως άλλωστε έγινε και με την περίπτωση της επιστολικής ψήφου. Δύο κορυφαίες παρεμβάσεις όπου το ΠΑΣΟΚ έμεινε εκτός να παριστάνει το παρακολούθημα της… παλαβής Αριστεράς όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Τώρα αναζητεί σανίδα σωτηρίας στο σύστημα εντός του ΠΑΣΟΚ που τον οδήγησε στη θέση του προέδρου. Μόνο που –σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες– και αυτό του έχει γυρίσει την πλάτη αναζητώντας διέξοδο σε «συγκολλήσεις» ή στην άλλη περίπτωση σε… προσκολλήσεις.
