Επιτέλους πήγαμε για ύπνο το βράδυ όπως όλοι ονειρευόμαστε: να μας πει κάποιος «εδώ θα μείνω, δεν πάω πουθενά, πουθενά, δεν θα σε προδώσω ποτέ, ποτέ, ποτέ, τ’ ακούς;» Σήμερα ξυπνήσαμε και πρέπει πρωτίστως να πασαλειφτούμε αντηλιακό μην πάθουμε εγκαύματα από το τόσο φως που σκόρπισε γύρω του ο Στέφανος Κασσελάκης, πρόεδρος πλέον κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ· σαν πυροτέχνημα ήταν χθες, βλέπω πέφτουν στοιχήματα πότε θα γίνει πυγολαμπίδα, αλλά ακόμη είναι νωρίς.
Θα μείνει κάμποσο στον ουρανό, άλλωστε ουρανοκατέβατος είναι, το ξέρει καλά το έργο που κόβει εισιτήρια, μιλάει με τα δόντια, δεν λέει τίποτα πολιτικό, μόνο φρασούλες σκόρπιες που κάνουν γκελ στο πλήθος – τη λέξη πλήθος και μερικές ακόμη πρέπει να τις μελετήσουμε, αλλά δεν είναι η ώρα της μελέτης, διότι θα χρειαστούμε και μερικούς αριθμούς και οι αριθμοί δεν αγαπούν το συναίσθημα. Σου λέει ο Στέφανος μίλησε η κοινωνία, πάμε για δημοκρατική κυβέρνηση και πώς να του πεις ότι οι 150 χιλιάδες που ψήφισαν για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό από τα εκατομμύρια που πρέπει να ψηφίσουν για κυβέρνηση.
Ας μείνουμε όμως στην ευχάριστη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι νίκες, ας παρακολουθήσουμε λίγο ακόμη αυτές τις ιλαρές στιγμές οικογενειακής γαλήνης αμερικανικού τύπου, δεν έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε – σχολιαστές θα μείνουμε ενώ η Αριστερά θα αλλάζει τη φορεσιά της, θα χτίζει κοιλιακούς και θα μαθαίνει να δένει τη μεταξωτή γραβάτα και τα κορδόνια των πανάκριβων σνίκερς της. Παρήλθον οι χρόνοι του αμπέχονου και των ημιάρβυλων, του τσίπουρου και του άφιλτρου – τώρα όλοι booster και γυμναστική μέχρι να γίνουμε φέτες…
