Εχουν πλάκα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που απ’ τη μια καταγγέλλουν την κυβέρνηση πως κομματικοποιεί τις αυτοδιοικητικές εκλογές και απ’ την άλλη ψάχνουν να βρουν υποψηφίους υποτίθεται «ανεξάρτητους», αλλά πάντως συναισθηματικά ενταγμένους στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο· δηλαδή σε «πενηνταράκια», όπως λέει ο σύντροφος Τσακαλώτος, να έχουν αντι-νεοδημοκρατικά αντανακλαστικά. Το ότι δεν βρίσκουν δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν, αλλά στο ότι κανείς δεν είναι πρόθυμος να γίνει το άλλοθι μιας στρεβλής αντίληψης που γενικώς είναι κυρίαρχη στα κόμματα του εχθρεύονται αντί να αντιπολιτεύονται τη Νέα Δημοκρατία.
Το κωμικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ενώ οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης –με προεξάρχουσα την προσωρινή ηγεσία στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης– έχουν επίγνωση της αδυναμίας τους, επιβεβαιώνουν με τις κινήσεις τους τον Ιονέσκο που είχε πει ότι το κωμικό, επειδή έχει την αίσθηση του παράδοξου, δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την επιβεβαίωση της απόγνωσης: ξεκίνησε να διεκδικήσει τον Δήμο της Αθήνας με τον Νίκο Παππά του μπάσκετ και μετά την άρνησή του άνοιξε η «ομπρέλα» για τον Νίκο Φίλη, αφού είχε προηγηθεί ο Κώστας Ζαχαριάδης και στο ενδιάμεσο εμφανίστηκαν κάποιοι «παγκίτες».
Και τώρα τι γίνεται; Ο Σωκράτης Φάμελλος, σε ρόλο υπηρεσιακού προπονητή, κοιτάει με απόγνωση τον πάγκο και ξανασκέφτεται να σηκώσει τον Νίκο Παππά: σκεφθείτε όμως τι έχει να γίνει αν μαζί με τον Παππά σηκωθούν και όσοι έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να είναι υποψήφιοι: Socrates drank the conium…
