Τι κοινό έχουν ο «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός» του Κυριάκου Μητσοτάκη με το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» του Ρίνους Μίχελς; Την ικανότητα να παίζει δημιουργώντας χώρους, να διεισδύει σε χώρους, να τους οργανώνει: κάτι σαν αρχιτεκτονική μέσα στο γήπεδο, όπως συνήθιζε να λέει ο Γιόχαν Κρόιφ. Εδώ ακριβώς συναντιέται η πολιτική ευφυΐα του Μητσοτάκη με την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του Κρόιφ.
Ο πρωθυπουργός έδωσε στην Κεντροδεξιά τον «αέρα» που δεν είχε, κάνοντάς την περισσότερο σύγχρονη και πρακτική και λιγότερο ιδεολογική. Οπως αντίστοιχα ο Ολλανδός τελειοποίησε ως προπονητής στην Μπαρτσελόνα αυτά που έμαθε από τον Μίχελς ως παίκτης στον Αγιαξ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέβασε τις κομματικές ταμπέλες αλλά δεν τις κατήργησε, δημιουργώντας έναν μεγάλο χώρο σύνθεσης απολύτως προσαρμοσμένο στις μεταβολές των συνθηκών, με δεδομένο ότι «ο χώρος του γηπέδου (πολιτικής) είναι ευμετάβλητος». Μέσα σε τέσσερα χρόνια και κάτι μήνες κυριαρχεί σ’ ένα παιχνίδι που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο την κατοχή της μπάλας, εν προκειμένω την πρωτοβουλία των κινήσεων. Εδώ εντοπίζεται το σημείο συνάντησης των δύο: ο έλεγχος και η κατοχή, που δίνει τη δυνατότητα στον ηγέτη να αυξάνει τις διαστάσεις του γηπέδου όταν επιτίθεται και να τις μειώνει όταν αμύνεται.
Ο «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός» είναι το πέρασμα στη νέα εποχή, όπως το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» σήμανε το τέλος του κατενάτσιο. Και η «ομάδα» της Κεντροδεξιάς έχει την κατοχή με «παίκτες» που παίζουν σε όλες τις θέσεις, ενίοτε χωρίς την μπάλα, αξιοποιώντας όλους τους χώρους.
