Σε κοινή γραμμή, με κοινή φρασεολογία και με κορονες λαϊκισμού, που τις χωρίζει μια… γραβάτα, Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Ανδρουλάκης συγκλίνουν στο στήσιμο μια αντιπολίτευσης ειδικού… σκοπού.
Και ποιος είναι αυτός ο σκοπός; Είτε να μην πετύχει τον στόχο της αυτοδυναμίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είτε αυτή να είναι ισχνή σε σημείο που ν’ αδυνατεί να λάβει αποφάσεις κρίσιμες για την πορεία της χώρας.
Πριν από τις εκλογές, οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είχαν καθορίσει τον κοινό στόχο τους: να βρεθεί η Νέα Δημοκρατία στη θέση της αντιπολίτευσης. Το είχαν αποσαφηνίσει και οι δύο.
Ο μεν Αλέξης Τσίπρας εκ του ρόλου του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης με επίσημες δηλώσεις του και με συνεχείς αναφορές στις ομιλίες του.
Τα περί προοδευτικής κυβέρνησης ήταν σχεδόν μονόδρομος και για τους δύο. Γι’ αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε πως μετά τις εκλογές (αυτές που οδήγησαν στη συντριπτική ήττα του) τα όσα έλεγε πριν από αυτές ο Νίκος Ανδρουλάκης θα ήταν «λόγια του αέρα». Έφτασε δε στο σημείο να προτείνει μέχρι και κυβέρνηση ειδικού σκοπού για να οδηγήσει, μαζί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του σε Ειδικά Δικαστήρια, αδιαφορώντας για την ίδια τη χώρα.
Τώρα οι δύο αρχηγοί εμφανίζονται να… μονομαχούν για τη δεύτερη θέση. Αυτό όμως που επιχειρούν να κάνουν είναι μια αντιπολίτευση ειδικού σκοπού. Τσίπρας και Ανδρουλάκης επιδιώκουν να στρέψουν τους προβολείς πάνω τους.
Επιδιώκουν να πείσουν πως το διακύβευμα των εκλογών της 25ης Μαΐου είναι το αν θα υπάρχει ή όχι μια ισχυρή αντιπολίτευση.
Επιδιώκουν να δώσουν την εντύπωση ότι τους πολίτες αφορά περισσότερο ποιος θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ποιος θα βρεθεί δηλαδή στη δεύτερη θέση.
Επιδιώκουν να δείξουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση, αλλά ισχυρή αντιπολίτευση.
Επιδιώκουν να στείλουν μήνυμα ότι μια ισχυρή κυβέρνηση είναι απειλή για τη… Δημοκρατία.
Επιδιώκουν να επαναφέρουν τον «μπαμπούλα» της Δεξιάς που πλέον υπάρχει μόνο στα μυαλά ξεχασμένων και κολλημένων στο παρελθόν φανατικών οπαδών τους που αναπολούν τα μπλε και πράσινα καφενεία έχοντας προσθέσει σε αυτά και τα… ροζ.
Η κοινή φρασεολογία τους περί «Δεξιάς», «καθεστωτισμού» και άλλων τινών, όπως και οι πανομοιότυπες ανακοινώσεις τους (πρόσφατο παράδειγμα η Τράπεζα Θεμάτων και τα περί επιτελικού κράτους στο οποίο αναφέρθηκαν η Πόπη Τσαπανίδου και ο Νίκος Ανδρουλάκης) αλλά και το κοινό τους πρόγραμμα για φορολόγηση και αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, όπως αυτό ξεδιπλώνεται πλέον, δείχνουν πως οι διαφορές τους είναι μηδαμινές.
Ο στόχος όμως είναι κοινός…
