Το ραντεβού ήταν κλεισμένο από νωρίς, ο πρόεδρος Κασσελάκης θα επισκεφθεί σχολείο ΑμεΑ στην Καλλιθέα, η καθ’ ύλην αρμόδια υφυπουργός Παιδείας Δόμνα Μιχαηλίδου θα τον ξεναγήσει, οι εκπαιδευτικοί συγκινημένοι για την περίσταση βρίσκονται σε παράταξη – όλα έτοιμα, κάμερες, φώτα, πάμε.
Δεν πάμε· πηδάμε. Ο πρόεδρος με μια ταρζανιά περνάει σφήνα ανάμεσα από τα κάγκελα, μπουκάρει μ’ ένα παντιλίκι στην αίθουσα –αν δεν κάνεις επίδειξη σωματικής ρώμης σε αυτήν την περίπτωση, πότε;– κι αρχίζει να παίζεται σε ριμέικ όλος ο αθάνατος ελληνικός κινηματογράφος: όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, χαρίζω οικόπεδα με φως, νερό, τηλέφωνο, αιρκοντίσιον, καλοριφέρ, τοστιέρα, φρουτιέρα, μπιζουτιέρα, δεν χωράτε εδώ, σοβαρά τώρα, μην τρελαθώ, εγώ θα σας βρω άλλο κτήριο μέσα σε μια βδομάδα.
Το γεγονός ότι μετά ανέβασε στα σόσιαλ μίντια βίντεο μόνο με τον εαυτό του και δίπλα τη σκιά της Δόμνας θεωρώ πως είναι ένα σφάλμα ηλιθιότητας του ερασιτέχνη μοντέρ, ο οποίος προφανώς δεν σκέφτηκε ότι μπορείς να κόψεις το σώμα, αλλά θα προδοθείς από τη σκιά, η οποία είναι προϊόν του φωτός, το οποίο εισήλθε στη ζωή της χώρας από το βράδυ της περασμένης Κυριακής κατά δήλωση Στέφανου. Νομίζω ότι τώρα όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοούσε: εγώ θα φεγγοβολώ κι όλοι οι άλλοι θα είστε τυχεροί αν κρατήσετε έστω τη σκιά σας.
Με τούτα και με κείνα, πότε με έναν πήδο, πότε με μια φούρλα, ο πρόεδρος έκανε ρεσάλτο στην πολιτική άνευ πολιτικής, τριγυρνά με την κομματική κληρονομιά που κατά την τελετή παραλαβής-παράδοσής της ο κληροδότης είπε ότι είναι βαριά, αλλά ο κληρονόμος –που δεν θέλει ούτε βάρη ούτε βαρίδια– την έκανε φτερό και πούπουλο, εκείνος ονειρεύεται αμερικάνικα, εμείς ξυπνάμε με τον εφιάλτη ότι αν κάτι μπορεί να εξελιχθεί και να ανέβει κλίμακα είναι η σουργελοποίηση της πολιτικής, που αυτές τις ώρες βλέπει τη σκιά της να περπατά και το σώμα της να κάνει παρκούρ.
