Σαν σήμερα, 6 Ιουλίου 1907, ήρθε στον κόσμο στο γραφικό Κογιόακαν του Μεξικού μια γυναίκα που θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε την τέχνη - και τη ζωή. Η Φρίντα Κάλο, η ζωγράφος που δεν ζωγράφιζε απλώς, αλλά αφηγούνταν μέσα από τους καμβάδες της μια ιστορία πόνου, πάθους και απελευθέρωσης.
Η ζωή της δεν ήταν εύκολη. Μικρή, πάλεψε με την πολιομυελίτιδα, που άφησε το σημάδι της στο σώμα της και στην ψυχή της. Και όταν ήταν μόλις 18 χρόνων, ένα τρομερό τροχαίο την καθήλωσε σε μια μακρά και επίπονη ανάρρωση. Εκεί, στο κρεβάτι της, με τον πόνο να τη συνοδεύει σε κάθε στιγμή, άρχισε να ζωγραφίζει. Δεν ζωγράφιζε για να περάσει την ώρα. Ζωγράφιζε για να ζήσει.
Οι πίνακές της είναι καθρέφτες της ίδιας, ήταν αυτοπροσωπογραφίες που σου κόβουν την ανάσα γιατί βλέπεις μέσα τους την αλήθεια της - τον πόνο, την αγάπη, την οργή και την επιθυμία για ζωή. Ήταν η φωνή μιας γυναίκας που δεν φοβόταν να δείξει τις αδυναμίες της, τα τραύματά της και τα όνειρά της.
Η πολιτική της ταυτότητα, επίσης, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του έργου της. Κομμουνίστρια και πατριώτισσα, ένιωθε βαθιά τη σύνδεση με τις ρίζες και την ιστορία του Μεξικού. Τα χρώματα και οι συμβολισμοί της φωνάζουν την αγάπη της για τον τόπο της, αλλά και τη λαϊκή κουλτούρα που τόσο λάτρευε.
Και, φυσικά, η ιστορία αγάπης με τον Ντιέγκο Ριβέρα – ένας έρωτας που ήταν τόσο έντονος και ταραχώδης όσο και οι πίνακές της. Παντρεύτηκαν νέοι, και το πάθος τους για τη ζωή και την τέχνη έδεσε τις ψυχές τους, παρά τις καταιγιστικές κρίσεις και τις δοκιμασίες.
Η Φρίντα δεν ήταν απλά μια καλλιτέχνιδα. Ήταν μια γυναίκα που έζησε ενστικτωδώς και βάναυσα, που έσπασε τα δεσμά της εποχής της και άφησε μια κληρονομιά που σήμερα εμπνέει και συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
Όταν σήμερα γιορτάζουμε τη γέννησή της, θυμόμαστε πως μέσα από τον πόνο και την αδυναμία μπορεί να γεννηθεί η δύναμη και η ομορφιά – και πως η τέχνη μπορεί να γίνει το πιο δυνατό όπλο στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
