Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη», μοιάζει περισσότερο με σκηνή από θεατρικό έργο παρά με στρατηγική επιστροφή. Με μεγαλοστομίες για υπερηφάνεια και «καθαρά νερά δικαιοσύνης» προσπαθεί να ξεχαστούν οι αποτυχίες της διακυβέρνησής του, από τα χρέη και τα μνημόνια μέχρι την ανεργία που εκτοξεύτηκε, κρύβοντας το χάος πίσω από ρητορικά σλόγκαν.
Η προσπάθειά του να παρουσιάσει την Ιθάκη ως συμβολικό κατόρθωμα είναι θλιβερά ειρωνική. Η πραγματικότητα των Ελλήνων πολιτών, που πλήρωσαν με θυσίες τις επιλογές της κυβέρνησής του, φαίνεται να έχει ξεχαστεί εντελώς. Οι υποσχέσεις για «νέο μεγάλο πολιτικό Big Bang» θυμίζουν περισσότερο αυτοαναφορική πολιτική παρά σοβαρό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Μέσα από το σόου της παρουσίασης, ο Τσίπρας επιλέγει να αυτοανακηρυχθεί υπερήφανος για τα πεπραγμένα του, χωρίς καμία διάθεση να απολογηθεί για τα λάθη που άφησαν πίσω κοινωνικό κόστος και οικονομική ασφυξία. Η επιστροφή του μοιάζει να είναι μια προσπάθεια να ξαναγράψει την ιστορία με τη δική του εκδοχή, προβάλλοντας την εικόνα μιας κυβέρνησης εντιμότατης ενώ η χώρα βρισκόταν στον βάλτο.
Στο τέλος, η Ιθάκη που παρουσιάζει είναι περισσότερο ένα θέαμα αυτοπροβολής παρά ένα πολιτικό σχέδιο για το μέλλον. Τα λόγια του είναι καλοσχηματισμένα, οι υποσχέσεις μεγαλόστομες, αλλά η κοινωνία δεν ξεχνά εύκολα. Η επιστροφή αυτή δεν είναι αναγέννηση αλλά μια επίδειξη ότι η πολιτική αυτοαναφορά και η ρητορική υπερηφάνεια μπορούν να πασπαλίσουν τις αποτυχίες, χωρίς να τις διαγράφουν.
