Όταν ένας πολιτικός ή ένας πρώην πρωθυπουργός γράφει την ιστορία όπως τον συμφέρει, όχι όπως ήταν, τότε δεν υπηρετεί τη μνήμη των πολιτών, αλλά τον δικό του «μύθο». Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται ότι διάλεξε αυτόν τον δρόμο και, δυστυχώς για την Ελλάδα, όχι για πρώτη φορά.
Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας δεν φαίνεται να αναγνωρίζει ότι όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία δεν παραλάμβανε απλώς μια προσωπική ευκαιρία, αλλά μια χώρα με δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, λαό που ήδη υπέφερε.
Η επιλογή του να εστιάσει στον εαυτό του, στα «εγώ» του και όχι στις πραγματικές ανάγκες της Ελλάδας ήταν πολιτικά επικίνδυνη, αλλά και ηθικά αμφισβιτήσιμη. Πόσο μάλλον όταν η αφήγηση παραμορφώνει τα γεγονότα για να δικαιολογήσει τα λάθη και τότε ο πολίτης χάνει το βασικό εργαλείο που έχει: την... αλήθεια.
Η κρίσιμη ώρα του πολιτικού κενού, μια ευκαιρία για την Αριστερά
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Τσίπρας ως πρόσωπο. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία που εκπροσωπεί, δηλαδή ότι ένα κόμμα ή μια παράταξη μπορεί να ξανασταθεί, ξεκινώντας από τις «δοκιμασμένες» πολιτικές της καριέρας του ενός. Αυτό δεν είναι ανανέωση, αλλά αναπαραγωγή των ίδιων λάθος σχημάτων.
Ήδη, φωνές που προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς -πρώην σύντροφοι, ιδεολογικοί αντίπαλοι, αλλά και πολιτικοί αναλυτές- έχουν επισημάνει ότι ο Τσίπρας δεν είναι πλέον ικανός να προσφέρει κάτι νέο, ούτε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.
Αυτό το πολιτικό και ηθικό κενό δεν πρέπει να καλυφθεί με ρετρο-λαγνείες για τον «παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ», ούτε με «προστασία» της αυτοανακηρυγμένης αυτοκριτικής. Απαιτεί πραγματική αλλαγή με νέα πρόσωπα, με νέες ιδέες, διαφάνεια, και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στην πραγματικότητα και στο κοινό καλό.
Γιατί χρειάζεται να θυμόμαστε;
Γιατί η Ελλάδα δεν είναι ένα σκηνικό που επανέρχεται κάθε φορά που ένας ηγέτης αποφασίζει ότι «τώρα είμαι εγώ που θα τα διορθώσω όλα». Η Ελλάδα αποτελείται από ανθρώπους με πληγές, αγωνίες και προσδοκίες. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν να τους εκπροσωπεί κάποιος που θεωρεί ότι τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν σε ένα «εγώ».
Η χώρα πλήρωσε και πληρώνει (ακόμα) πολύ ακριβά τις αυταπάτες, τα πειράματα και τα προσωπικά του φαντάσματα. Και δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουμε μπροστά, αν συνεχίσουμε να πατάμε πάνω στην παραμορφωμένη εκδοχή της πρόσφατης ιστορίας μας.
Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον προσωπικό μύθο να ακυρώσει την πολιτική πραγματικότητα. Και ας απαιτήσουμε από οποιονδήποτε πολιτικό σταθεί απέναντί μας να σεβαστεί την Ιστορία, την αλήθεια και τη χώρα.
