Η Μαλβίνα Κάραλη, η γυναίκα που έκανε τη γλώσσα σπαθί και το τηλεοπτικό μονόλογο τέχνη, πέθανε σαν σήμερα, στις 7 Ιουνίου του 2002, μόλις 50 ετών. Και κάπως έτσι, η τηλεόραση έμεινε χωρίς το καυστικό χιούμορ και τις ατάκες της.
Ζει ακόμα μέσα από τα λόγια που δεν χαρίζονται και αν σήμερα κάτι μοιάζει ευφυές, ειλικρινές και απελπισμένα ανθρώπινο — τότε κάπου από εκεί πίσω χαμογελάει, εκείνη!
Η Μαλβίνα δεν ήταν κανονική...ήταν η καλύτερη.
Γεννημένη το 1952 ως Μαρία-Ελένη Σακελλαρίου, σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, αλλά αυτό είναι το λιγότερο εντυπωσιακό στη βιογραφία της. Ήταν συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, μητέρα, ερωτευμένη και βαθιά καπνίστρια.
Ήταν η γυναίκα που μπορούσε να κάνει την πολιτική ανάλυση να μοιάζει με λογοτεχνικό φλέρτ, και τον ερωτικό πόνο να θυμίζει Δελτίο Ειδήσεων. Η φωνή που έβαλε την τσιμπίδα στα στερεότυπα και τα ξήλωσε με γέλιο και πίκρα μαζί.
Με ένα λεξιλόγιο κοφτερό σαν το eyeliner της, μπήκε στα σπίτια μας μέσα από εκπομπές όπως το «Μαλβίνα Hostess» και το «Μαλβίνα Ριχ’ το» και εκεί που άλλοι μιλούσαν για «απλά πράγματα», εκείνη έλεγε:
- «Η ελληνική τηλεόραση είναι όπως το σεξ: πολλή βαβούρα και λίγη κορύφωση».
Ο έρωτας, η μαγειρική και το χάος
Λάτρευε να μαγειρεύει — όχι μόνο φαγητό, αλλά και λέξεις, και συναισθήματα. Έγραφε βιβλία συνταγών που διάβαζες στον καναπέ με κρασί...όχι στην κουζίνα.
Οι έρωτες της ζωής της; Πολλοί, δυνατοί και καταδικασμένοι σε υπαρξιακή ένταση. Παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά ποτέ δεν παντρεύτηκε την κανονικότητα.
Έγραφε σαν να κάπνιζε: αχόρταγα, παθιασμένα, και χωρίς φίλτρα. Μιλούσε για τη γυναικεία επιθυμία, την προδοσία, την πολιτική, τη μοναξιά — όλα αυτά με τη φωνή της φίλης που σου λέει κατάματα την αλήθεια, πίνοντας ουίσκι στις 3 τα ξημερώματα.
Και μετά, η σιωπή
Το 2001 διαγνώστηκε με καρκίνο, και αν κάτι ξέρουμε για την νόσο, είναι πως δεν αφήνει πολλά περιθώρια για λογοπαίγνια. Κι όμως, εκείνη πάλεψε με αξιοπρέπεια και πικρό χιούμορ, αρνούμενη να γίνει θύμα ακόμα κι όταν πονούσε.
- «Αν είναι να πεθάνω, τουλάχιστον να φορώ κραγιόν», είχε πει — γιατί κάπως έτσι φεύγεις με στυλ.
Πέθανε στις 7 Ιουνίου 2002, και άφησε πίσω της ένα τεράστιο χαμόγελο που ακόμα στοιχειώνει τους σοβαροφανείς.
Η Μαλβίνα δεν πέθανε. Έκανε έξοδο.
Δεν έφυγε για να αναπαυθεί, έφυγε για να μη συμβιβαστεί. Και σήμερα, κάθε φορά που κάποιος λέει κάτι με γλώσσα που στάζει αλήθεια και ειρωνεία, κάθε φορά που μια γυναίκα αρνείται να χωρέσει στα κουτάκια των «πρέπει», κάθε φορά που γελάμε πικρά με την τηλεόραση και τον έρωτα — εκεί είναι.
Γιατί η Μαλβίνα Κάραλη δεν ήταν τηλεπερσόνα, ήταν φαινόμενο. Και τα φαινόμενα... επανέρχονται με καταιγίδα.
