Στις διεθνείς σχέσεις ο όρος το «μάθημα του Μονάχου» υποδηλώνει την αδυναμία και την αποτυχία μιας πλευράς να πετύχει τους διπλωματικούς της στόχους, παρά τις παραχωρήσεις που κάνει στην άλλη πλευρά, σε μια προσπάθεια κατευνασμού της. Ο όρος επικράτησε μετά τη διαβόητη Διάσκεψη του Μονάχου, τον Σεπτέμβριο του 1938, όταν οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας, ο Αρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν και ο Εντουάρ Νταλαντιέ, εφαρμόζοντας την «πολιτική του κατευνασμού» προς τη ναζιστικήΓερμανία, παρέδωσαν την περιοχή της Σουδητίας, που ανήκε στην Τσεχοσλοβακία, στον Χίτλερ (να σημειωθεί ότι στη διάσκεψη αυτή δεν συμμετείχαν οι Τσεχοσλοβάκοι).
Φαίνεται ότι στις... εξετάσεις που έδωσε από την Κωνσταντινούπολη ο Ολαφ Σολτς στο «μάθημα του Μονάχου» έμεινε... μετεξεταστέος! Και αυτό γιατί ο Γερμανός καγκελάριος όχι μόνο δεν πήρε τη δέσμευση του Ταγίπ Ερντογάν για την παραλαβή των χιλιάδων μεταναστών, που δεν δικαιούνται άσυλο στη Γερμανία, αλλά άκουγε τον Τούρκο πρόεδρο να καλεί δεκάδες χιλιάδες μετανάστες από τον δοκιμαζόμενο Λίβανο να έρθουν στην Τουρκία!
Και να μη γελιόμαστε, όλοι αυτοί που θα έρθουν στην Τουρκία, παρακινούμενοι από τον Ταγίπ Ερντογάν, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, οι Τούρκοι δουλέμποροι, θησαυρίζοντας από την ανθρώπινη δυστυχία, θα τους φέρουν πρώτα στην Ελλάδα και μετά αυτοί θα περάσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
«Στο ζήτημα των προσφύγων της Συρίας, οι πύλες μας ήταν πάντα ανοιχτές και έτσι παραμένουν. Αν είναι να έρθουν πρόσφυγες και από τον Λίβανο, είπα και λέω πως οι πύλες μας είναι ανοιχτές», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ερντογάν, με τον Σολτς να μην αρθρώνει λέξη σε όσα προκλητικά άκουγε από τον Τούρκο πρόεδρο (πάρτι που θα κάνουν μετά από αυτήν την επίσκεψη-φιάσκο στις εκλογές οι νεοναζί του AfD!).
Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι αν και το Βερολίνο δεν πήρε αυτό που ήθελε (και άσχετα αν δεν το είπε ανοιχτά ο Σολτς), άναψε τελικά το «πράσινο φως» για να πάρει η Τουρκία τα πολυπόθητα μαχητικά αεροπλάνα Eurofighter. Να θυμίσουμε ότι η Γερμανία έχει ήδη ξεκινήσει επίσημα συνομιλίες σε τεχνικό επίπεδο με την Τουρκία για την πιθανή πώληση των –έως και– 40 μαχητικών Εurofighter.
Ομως ο Ερντογάν δεν έμεινε μόνο στο μεταναστευτικό. Φρόντισε να καταστήσει σαφή και τα νεο-οθωμανικά αναθεωρητικά σχέδιά του λέγοντας, χωρίς περιστροφές και ίχνος... διπλωματικού τακτ, ότι διεκδικεί εδάφη από τέσσερις γειτονικές του χώρες (οι δύο, μάλιστα, μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης): την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, το Ιράκ και τη Συρία.
«Δεν θα κοιτάμε τα δάκρυα οποιουδήποτε έχει βλέψεις στην πατρίδα μας. Δεν θα ανεχτούμε κανέναν που θα επιχειρήσει κατά της πατρίδας μας. Δεν θα επιτρέψουμε καμία επέμβαση ούτε στα 782 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα των εδαφών της πατρίδας μας ούτε στη γεωγραφία του Εθνικού Ορκου», ανέφερε προκλητικά ο Τούρκος πρόεδρος, με τον Γερμανό καγκελάριο και πάλι να μην αρθρώνει λέξη!
Τον διαβόητο αυτό «Εθνικό Ορκο» τον ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της τουρκικής ιστορίας ο Ερντογάν και τον κατέστησε μαζί με τη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», τα δύο βασικά αλυτρωτικά δόγματα της εξωτερικής του πολιτικής.
Τι είναι, όμως, αυτός ο «Εθνικός Ορκος»; Πρόκειται για τη διακήρυξη που ψήφισε το τελευταίο οθωμανικό Κοινοβούλιο, στις αρχές του 1920, μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ πήρε την τελική του μορφή στο Συνέδριο των Τούρκων Εθνικιστών του Μουσταφά Κεμάλ, του επονομαζόμενου Ατατούρκ.
Αποτελείται από έξι σημεία και βασικά θέτει το θέμα της επέκτασης των συνόρων του τουρκικού κράτους, όπως αυτά ήταν την εποχή των σουλτάνων. Στις περιοχές που διεκδικούνται περιλαμβάνονται η Θεσσαλονίκη, η Δυτική Θράκη, η Κύπρος, τα Δωδεκάνησα, το Κιρκούκ, η Μοσούλη, το Χαλέπι κ.ά.
Παρά το γεγονός ότι η Συνθήκη της Λωζάνης ακύρωσε στην πράξη τον «Εθνικό Ορκο», οι Τούρκοι κατόρθωσαν, όλα αυτά τα χρόνια, να πετύχουν κάποιους από τους στόχους του. Για παράδειγμα, πέτυχαν την προσάρτηση της Αλεξανδρέττας το 1939, με ένα αμφισβητούμενο δημοψήφισμα και σε ό,τι μας αφορά, στο πλαίσιο του τουρκικού εθνικού όρκου, ο «Αττίλας» πάτησε την αιματοβαμμένη μπότα του στη μισή Κύπρο, ενώ η Αγκυρα βάζει συνεχώς θέματα για τη Δυτική Θράκη και αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνική κυριαρχία σε νησιά του Αιγαίου.
Ο Γερμανός καγκελάριος, λοιπόν, άκουγε για εδάφη χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να τα διεκδικεί μία τρίτη χώρα, η Τουρκία, και δεν απάντησε το αυτονόητο για Ευρωπαίο ηγέτη, ότι ο αναθεωρητισμός δεν είναι ανεκτός από την οικογένεια της γηραιάς ηπείρου... Κατά τα άλλα, θα ζητήσει και θα επιβάλει στον Ερντογάν να μην πετάνε τα Eurofighter, που θα του πουλήσει, πάνω από τα ελληνικά νησιά…
Αν ζούσε σήμερα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, θα έλεγε για τον Σολτς την ίδια φράση που είχε πει για τον Τσάμπερλεν, μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου: ότι «μοιάζει με κάποιον, που ταΐζει ένα κροκόδειλο, ελπίζοντας ότι θα φαγωθεί τελευταίος...»
Υγ.: Αν ο κ. Σολτς άκουγε κάποιον να μιλάει για τον ρωσικό αναθεωρητισμό του Πούτιν, θα είχε την ίδια αντίδραση με αυτήν που είχε όταν άκουγε τον Ταγίπ Ερντογάν να μιλάει για τις νεο-οθωμανικές του φιλοδοξίες;
