Το είχε πει ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο άνθρωπος που διαμόρφωσε από το 2002 μέχρι και το 2016 τους βασικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και που μέχρι σήμερα οι περισσότεροι απ’ αυτούς παραμένουν οι κύριοι πυλώνες του νεο-οθωμανικού δόγματος του Ερντογάν: Η Αγκυρα πρέπει να λύσει το πρόβλημα με τους Κούρδους! Και η λύση αυτή πρέπει να στηρίζεται σε δύο άξονες: Στην απαράβατη αρχή της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας και στον σεβασμό των δικαιωμάτων των Κούρδων.
Για τον Νταβούτογλου η επίλυση του προβλήματος αυτού είναι η προϋπόθεση για να υπάρξει κοινωνική γαλήνη στο εσωτερικό της χώρας και για να ενισχυθούν, ταυτόχρονα, οι προσπάθειες για την επίτευξη του στόχου να γίνει η Τουρκία η μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, κάτι που θα της προσφέρει έναν παγκόσμιο στρατηγικό ρόλο.
Και πράγματι, στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Ερντογάν η πολιτική της Αγκυρας προς τους Κούρδους ήταν στην κατεύθυνση των επιταγών του δόγματος του «στρατηγικού βάθους» του Νταβούτογλου. Μάλιστα, η Τουρκία, την περίοδο 2012 με 2015, έφθασε στο σημείο να έχει συνομιλίες με τον βασικό της εχθρό, το ΡΚΚ, οι οποίες όμως απέτυχαν.
Την αποτυχία των συνομιλιών αυτών ακολούθησε μια σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος Ερντογάν... Ετσι, είχαμε συλλήψεις βουλευτών του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, κλείσιμο των περισσότερων φιλοκουρδικών μέσων ενημέρωσης, απολύσεις χιλιάδων Κούρδων εκπαιδευτικών, αντικατάσταση δεκάδων Κούρδων δημάρχων από κρατικούς υπαλλήλους.
Αποκορύφωμα όλων αυτών των ενεργειών ήταν η εισβολή στη Συρία και η επίθεση στο Αφρίν με τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» και «Κλάδος Ελαίας». Ειδικά στο Αφρίν οι Τούρκοι στρατιώτες μαζί με τους συμμάχους τους, τους ακραίους ισλαμιστές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, επιδόθηκαν σε ανείπωτες πράξεις βιαιότητας κατά του τοπικού πληθυσμού (Κούρδους, Αλεβίτες, Γεζίντι, σιίτες κ.λπ.) που δεν εγκατέλειψε την πόλη, με λεηλασίες, βιασμούς, δολοφονίες, απαγωγές και κατασχέσεις περιουσιών.
Σήμερα, ο Ερντογάν φοβάται ότι οι εξελίξεις από τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν και τους δορυφόρους του, Χαμάς, Χεζμπολάχ και Χούθι, μπορεί να προκαλέσουν μια γεωπολιτική εξέλιξη-εφιάλτη για την Τουρκία: Τη δημιουργία κουρδικού κράτους! Ενα σενάριο τόσο υπαρκτό, που ανάγκασε τον Τούρκο προέδρο να ξεκινήσει συνομιλίες με τους Κούρδους και, επιπλέον, υποχρέωσε ακόμη και τον συνεταίρο του Ερντογάν, τον ισλαμοφασίστα Μπαχτσελί, να πάει στα έδρανα των Κούρδων βουλευτών και να ανταλλάξει χειραψία μαζί τους, ενώ λίγο πριν κάλεσε τον φυλακισμένο ηγέτη του ΡΚΚ, Οτσαλάν, να προχωρήσει στη διάλυση της οργάνωσής του, με αντάλλαγμα να αφεθεί ελεύθερος και να προχωρήσουν μαζί σε μια λύση του κουρδικού ζητήματος, που θα στηρίζεται στην «κοινή λογική» και θα αποκλείει τις «ξένες επιβολές»!
Ποιες είναι οι «ξένες επιβολές» που φοβούνται Ερντογάν και Μπαχτσελί και αποτελούν το μόνιμο υπαρξιακό άγχος των Τούρκων; Τα σενάρια που θέλουν Ισραηλινούς και Αμερικανούς να προχωρούν στην αλλαγή των συνόρων στην περιοχή, με τη δημιουργία μιας αυτόνομης κρατικής οντότητας με βάση τους Κούρδους της Συρίας, φιλικής στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Και επειδή οι Κούρδοι της Συρίας είναι σε ανοιχτή επικοινωνία με τους συμπατριώτες τους σε Ιράκ και Τουρκία, η Αγκυρα αντιμετωπίζει τα σενάρια αυτά ως μια νέα «Συνθήκη των Σεβρών», που μπορεί να διαμελίσει ξανά τη χώρα.
Ετσι, από εκεί που ο Ερντογάν είχε την ευκαιρία να αναβαθμίσει τον γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας του, μετά το κενό ισχύος που δημιούργησε η σταδιακή στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή, βλέπει να κινδυνεύει όχι μόνο να μην επιτευχθεί ο στόχος του αυτός, αλλά και να βρεθεί στη θέση του τελευταίου Οθωμανού σουλτάνου!
Για τη Δύση, μια τέτοια κρατική οντότητα θα ανέτρεπε το εις βάρος της αρνητικό status quo στην περιοχή, καθώς θα αποτελούσε μια νησίδα φιλελευθερισμού. Και αυτό γιατί οι Κούρδοι φαίνεται να αγωνίζονται για ένα καθεστώς που αμφισβητεί τον ακραίο ισλαμικό δογματισμό και την πρακτική διακυβέρνησης των αγιατολάχ της Τεχεράνης. Εχουν, δε, αποδείξει στην πράξη και την αντίθεσή τους στους φανατικούς του Ισλαμικού Κράτους και στο φιλορωσικό καθεστώς του Ασαντ.
Οι Κούρδοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι των συμφωνιών που έχουν γίνει, κατά καιρούς, από τον 19ο αιώνα και μετά. Παρά το γεγονός ότι στη Συνθήκη των Σεβρών προβλεπόταν ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, στη μετέπειτα Συμφωνία της Λωζάνης ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ κατάφερε να διαγράψει από τον νέο χάρτη το Κουρδιστάν, ισχυριζόμενος ότι οι Κούρδοι είναι... ορεινοί Τούρκοι που έχουν... ξεχάσει τη γλώσσα τους!
Σήμερα οι Κούρδοι αποτελούν την τέταρτη μεγαλύτερη εθνική ομάδα στη Μέση Ανατολή. Υπολογίζονται περίπου στα 35 εκατ. και ζουν σε Ιράν, Ιράκ, Συρία, Αρμενία, ενώ στην Τουρκία ζει το μεγαλύτερο μέρος, περίπου 20 εκατ.
Και επειδή σήμερα ο Ερντογάν φοβάται ότι η ανεξαρτησία των Κούρδων μπορεί να ξεκινήσει από τη Συρία, με τη βοήθεια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κινείται σε τέσσερις άξονες αντίδρασης:
1. Εχει ξεκινήσει, εκών άκων, συνομιλίες με τους Κούρδους της Τουρκίας, στη λογική του δόγματος Νταβούτογλου.
2. Επιδιώκει, με τη μεσολάβηση του Πούτιν, να τα βρει με τον Ασαντ, ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί τους Κούρδους της Συρίας.
3. Στοχεύει στην εγκατάσταση περίπου δύο εκατ. προσφύγων από τη Συρία, που ζουν σήμερα στην Τουρκία, στα εδάφη της Βόρειας Συρίας, εκεί όπου έχει εισβάλει ο τουρκικός στρατός, ώστε να αλλοιωθεί, εις βάρος των Κούρδων, η σύνθεση του πληθυσμού.
4. Προχωρεί σε διπλωματικές επιθέσεις κατά ΗΠΑ και Ισραήλ –που θεωρεί ότι μηχανεύονται τα σχέδια δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν– και προσπαθεί να συσπειρώσει τους μουσουλμάνους εναντίον τους με πρόσχημα τις επιχειρήσεις του Τελ Αβίβ κατά της Χεζμπολάχ, της Χαμάς και των Χούθι.
Με την τακτική της αυτή η Τουρκία του Ερντογάν συμπεριφέρεται σαν μια «περιφερειακή δύναμη» που διεκδικεί να μη συμβαίνει στην περιοχή της οτιδήποτε στο οποίο δεν έχει συναινέσει! Και για να επιβάλει τη βούλησή της δεν διστάζει να ακολουθεί μια επιθετική στρατηγική στους γείτονές της, είτε εισβάλλοντας σε χώρες όπως η Συρία και το Ιράκ είτε διεισδύοντας στρατιωτικά όπως στη Λιβύη και τον Καύκασο είτε απειλώντας με πόλεμο άλλες, όπως την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ!
Σαν σήμερα, 29 Οκτωβρίου 1923, ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκατό και πλέον χρόνια μετά, ο Ερντογάν θέλει να αποκαθηλώσει τον Μουσταφά Κεμάλ από τον ιστορικό του θρόνο, να καταστήσει την Τουρκία μια δύναμη αντάξια του οθωμανικού παρελθόντος της και να γίνει αυτός ο νέος «Ατατούρκ», δηλαδή ο νέος «πατέρας των Τούρκων»!
